Fabiusz Kunktator

Quintus Fabius Maximus Verrucosus (ok. 265 - 203 r. p.n.e.), wódz i polityk rzymski. Konsul w latach 233, 228, 215, 214 i 209 p.n.e. Cenzor w roku 230 p.n.e. Dwukrotnie pełnił funkcję dyktatora. Najbardziej znany jako dowódca w czasie II wojny punickiej.

Senat zdał sobie sprawę z zagrożenia, jakie stanowił Hannibal dopiero po klęsce armii konsularnej nad Jeziorem Trazymeńskim (217 r. p.n.e.). Fabiusza mianowano dyktatorem. Jego zastępcą noszącym tytuł dowódcy jazdy (magister equitum) został Minicjusz Rufus. Nowy wódz wiedział, że pokonanie Kartagińczyków w walnej bitwie będzie niezwykle trudne, dlatego postanowił najpierw osłabić ich. W tym celu rozpoczął wojnę podjazdową - atakował małe oddziały wroga, nękał ich linie zaopatrzenia i unikał starcia z główną armią Hannibala. Strategia ta okazała się skuteczna. Ciągłe potyczki z uderzającymi w najmniej spodziewanych miejscach Rzymianami sprawiły, że punicka armia zaczęła topnieć. Hannibal nie był w stanie zmusić do bitwy Fabiusza, używającego warownych miast jako baz wypadowych. Kartagiński wódz operujący na wrogim terenie, bez możliwości uzupełniania start, poniósłby pewnie niedługo sromotną porażkę, gdyby nie... sami Rzymianie.

Fabiusza krytykowano za unikanie bitwy. Zarzucano mu tchórzostwo i plamienie honoru rzymskiej armii. Polityczni przeciwnicy nadali mu szyderczy przydomek Cunctator - Zwlekający. Do walnego starcia z Hannibalem dążył zastępca Fabiusza, Minicjusz. Gdy dyktator pojechał do Rzymu składać ofiary, on zaatakował obóz wroga. Niczego nie osiągnął, ale zyskał popularność w Rzymie. Nie mogąc dojść do porozumienia, Fabiusz i Minicjusz podzielili armię. Dowódca jazdy ruszył przeciw Hannibalowi i poniósł klęskę. Niechęć do Kunktatora sięgnęła zenitu. Odebrano mu dyktaturę i wybrano konsulów. Ci ponieśli klęskę pod Kannami.

Po śmierci 60 000 ludzi senat opamiętał się i przywrócił dowództwo Fabiuszowi, który kontynuował swą strategię. "Szarpanie" niespodziewanymi atakami wyczerpywało wroga. W 209 r. p.n.e. rzymski wódz zdobył zajęty przez Kartagińczyków Tarent. Podczas gdy Hannibal bezskutecznie gonił za Fabiuszem, Scypion gromił Punijczyków w Hiszpanii i wylądował pod samą Kartaginą (choć Kunktator był krytycznie nastawiony do koncepcji inwazji w Afryce). W 203 r. p.n.e. największy dowódca kartagiński opuścił Italię, nie osiągnąwszy w 15-letniej kampanii właściwie niczego. Spektakularne zwycięstwa w poszczególnych bitwach nie przyniosły sukcesu na skalę strategiczną. Fabiusz zmarł w tym samym roku, w którym najeźdźcy odpłynęli z Półwyspu Apenińskiego.

O życiu Fabiusza nie wiemy zbyt wiele. Przekazy o nim skupiają się na najważniejszym etapie jego życia - walce z Hannibalem. Sposób, w jaki prowadził działania zdradza niepospolity talent wojskowy. Rozsądnie oceniał siły swoje i wroga, nie ryzykował niepotrzebnie, doskonale dostosował metody walki do przeciwnika. Unikaniem bitew zatrzymał Hannibala w Italii, umożliwiając Scypionowi ofensywę w Hiszpanii i Afryce. Rzym wiele zawdzięczał Fabiuszowi, ale historia i tak zapamiętała go pod mało chwalebnym mianem Kunktatora.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz