Scypion Afrykański Młodszy

Publius Cornelius Scipio Aemilianus Africanus Minor (185 - 129 r. p.n.e.), wódz i polityk rzymski. Wszedł do rodu Korneliuszy Scypionów poprzez adopcję. Konsul w latach 147 i 134 p.n.e., cenzor w roku 142 p.n.e. Dowodził rzymską armią podczas III wojny punickiej i zburzył Kartaginę.

Służbę wojskową rozpoczął w armii swego ojca Lucjusza Emiliusza Paulusa wysłanej przeciw Macedończykom. Jako 17-latek wziął udział w bitwie pod Pydną (168 r. p.n.e.), w której Rzymianie rozgromili siły króla macedońskiego Perseusza. W 151 r. p.n.e. Emilianus został trybunem wojskowym i wyruszył do Hiszpanii, gdzie celtyckie plemiona wciąż opierały się Rzymowi. Jednym z ważniejszych wydarzeń w jego życiu była adopcja dokonana przez syna Scypiona Afrykańskiego. Dzięki niej stał się członkiem potężnego i wpływowego rodu. Gdy w 147 r. p.n.e. stanął na czele armii wysłanej przeciw Kartaginie nosił już nazwisko Korneliusz Scypion, takie samo jak pogromca Hannibala.

III wojna punicka rozpoczęła się w 149 r. p.n.e. Dążyli do niej Rzymianie. Kartagina nie stanowiła już żadnego zagrożenia, ale Rzym dążył do opanowania całego wybrzeża Morza Śródziemnego. Po pokonaniu Macedonii - ostatniego silnego rywala, jaki był "pod ręką" - rozpoczęto ekspansję, a Kartagina poszła na pierwszy ogień. Poza tym ciągle żywa była pamięć o klęsce pod Kannami. Powszechną chęć zemsty najlepiej wyrażał Marek Porcjusz Kato, każde przemówienie w senacie kończąc słowami: "Kartagina musi zostać zniszczona". Sprowokowana przez Rzymian wojna wcale nie była tak prosta, jak się spodziewano. Działania kolejnych dowódców nie przynosiły efektów. W roku 147 p.n.e. do Afryki przybył Scypion Emilianus. Widząc nieskuteczność szturmów, postanowił wziąć miasto głodem. Na jego rozkaz wzniesiono fortyfikacje odcinające Kartaginę od reszty świata. Jej mieszkańców dziesiątkował głód i choroby, ale długo stawiali opór. Miasto padło w roku 146 p.n.e. Rzymianie zdobyli najsłabiej broniony fragment murów. Przed szturmem Scypion wypowiedział specjalną modlitwę, wzywającą bóstwa podziemi przeciw wrogom Rzymu. W zdobytej Kartaginie faktycznie rozpętało się piekło. Legioniści mordowali każdego, kto nawinął się pod miecz. Urodzeni wiele lat po bitwie pod Kannami mściciele mieli wreszcie okazję zniszczyć tych, do których nienawiść wpajano im od dziecka. Miasto płonęło przez 17 dni. 50 000 ocalałych z rzezi mieszkańców sprzedano w niewolę. Wypalone resztki budynków zburzono, a ziemię zaorano i posypano solą. Rzymscy kapłani rzucili wszelkie możliwe klątwy na miejsce, gdzie jeszcze niedawno wznosiło się miasto najgroźniejszych wrogów republiki. Scypion triumfował. Nadano mu przydomek Afrykański, tak jak jego przybranemu dziadkowi.

W 134 r. p.n.e. Scypion otrzymał dowodzenie w Hiszpanii. Po 9 miesiącach oblężenia zajął Numancję, jedną z ostatnich twierdz niezależnych Celtów na Półwyspie Iberyjskim. Wódz zginął w niejasnych okolicznościach w Rzymie w roku 129 p.n.e., podczas niepokojów związanych z próbami reform braci Grakchów, którym zdecydowanie się sprzeciwiał. Prawdopodobnie został zamordowany przez ich zwolenników.

Scypion Afrykański Młodszy był nie tylko wojskowym i politykiem. Ten inteligentny i wykształcony człowiek interesował się literaturą i był wielkim miłośnikiem kultury greckiej. Słynął jako hojny mecenas artystów i uczonych - m.in. komediopisarza Terencjusza, poety Lucyliusza i historyka Polibiusza.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz