Alkibiades

Alkibiades (ok.450-404 r. p.n.e.) przedstawiciel słynnego rodu Alkmeonidów, syn Klejniasa. W wieku trzech lat po śmierci przeszedł na wychowanie do swego krewnego -Peryklesa. Alkibiades był bardzo inteligentnym młodzieńcem czego świadectwem jest swoista miłość czy może uwielbienie ze strony Sokratesa, którego był uczniem, co w przyszłości miało przynieść śmierć Sokratesowi. Zresztą w jednej z bitew słynny myśliciel uratował Alkibiadesowi życie. O ich przywiązaniu świadczy rozmowa, którą umieścił w swej "Uczcie" Platon. Oto fragment: "Właśnie wobec tego jedynego człowieka doznaję uczucia, o które nikt by mnie nie posądził: uczucia wstydu. Tak, wstydzę się tylko Sokratesa. Bo wiem doskonale, że kiedy mnie poucza, jak powinienem postępować, nie potrafię odeprzeć jego argumentów. Ale wiem równie dobrze, że skoro od niego odejdę, to znowu przyjmę chętnie wszystkie godności, którymi lud mnie obdarza. Gdy więc potem spotykam Sokratesa, wstyd mnie ogarnia, bo przecież zgodziłem się z nim, że zbyt wiele we mnie niedostatków, bym mógł się zajmować sprawami państwa". Alkibiades zasłynął ze swego rozwiązłego trybu życia, a zważywszy, że sami Ateńczycy byli w tym aspekcie dosyć nowocześni, można sobie wyobrazić co wyczyniał młody Alkmeonid. Poza rozwiązłością słynął z urody i elegancji, co zjednywało mu wielki rozgłos zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn. Alkibiades śladem swoich poprzedników został politykiem co jak okazała niedaleka przyszłość miało przynieść wiele nieszczęść dla Greków, a zwłaszcza dla Ateńczyków. Po zawarciu pokoju Nikiasza postulował o kontynuowanie wojny ze Spartą. Pragnął umocnić potęgę Aten nie tylko w Grecji. W tym celu wpadł na pomysł zdobycia Syrakuz na Sycylii, co w dalszej perspektywie pozwoliłoby okrążyć Spartę ze wszystkich stron i zadać jej decydujący cios. Lecz gdy wyprawa miała wyruszać na podbój Sycylii, Alkibiades został oskarżony przez swoich przeciwników politycznych o świętokradztwo. Miał mianowicie zbezcześcić misteria eleuzyńskie. Karą za świętokradztwo była śmierć. Z perspektywy czasu wydaje się, że w tym przypadku Alkibiades był niewinny, bo niby czemu pragnąłby wyjaśnienia całej sprawy przed zgromadzeniem. Niestety jego wrogowie uzyskali odroczenie rozprawy sądowej. Zaledwie opuścił Ateny na czele olbrzymiej flotylli wrogowie puścili w ruch całą intrygę. Postanowiono wezwać Alkibiadesa, aby usprawiedliwił swój niecny czyn. Młody polityk, przeczuwając co może go spotkać, umknął z Sycylii do Argos. W wyniku tego Ateńczycy ogłosili zaocznie śmierć dla Alkibiadesa. Na wiadomość o tym Alkibiades miał wykrzyknąć: "Otóż dowiodę wam, że żyję!". Rozwścieczony przeszedł na stronę Spartan. Tam uzyskał możliwość wystąpienia przed zgromadzeniem Spartan, na którym wyłożył wszystkie tajemnice Ateńczyków. Ukazał im cele wyprawy sycylijskiej i nakłonił do interwencji po stronie Syrakuzan. Następnie przekonał króla Sparty do zajęcia Dekelei, skąd Spartanie zaczęli nękać Ateńczyków. Tutaj jednak nie wytrzymał zbyt długo. Romans z małżonką króla Agisa, Timają, spowodował, że Alkibiades musiał uciekać ze Lacedemonu. W międzyczasie sytuacja wewnątrz samych Aten uległa zmianie na korzyść uciekiniera. Ateńczycy zrozumieli, że gdyby Alkibiades był wśród nich, żadna z klęsk nie miałaby miejsca. Toteż powitano Alkibiadesa z otwartymi rękoma (410 r. p.n.e.). Objął dowództwo nad flotą ateńską, odnosząc szereg zwycięstw nad Spartanami i w 407 roku wkroczył triumfalnie do Aten, witany niemalże jak bóg. Został wybrany strategiem, jednakże nie zyskał pełnego zaufania, co stało się przyczyną klęski pod Notion. W wyniku tej porażki musiał ponownie opuścić Ateny. Udał się do swych posiadłości na Hellesponcie. Po klęsce Aten w wojnie peloponeskiej zbiegł do Persji, gdzie został w okrutny sposób zamordowany przez płatnych zabójców nasłanych przez Spartan i satrapę Farnabazosa.
Alkibiades był niezwykle interesującą osobą, której zawiłe losy są trudne do przedstawienia w tak krótkiej nocie. Kończąc zacytuję Arystofanesa który napisał w "Żabach": "Powiedzcie najpierw, co myślicie o Alkibiadesie. Bo miasto z trudem na sąd się zdobywa! - A jakież zdanie ma o nim? -Jakie? Tęskni, nienawidzi, pragnie mieć go u siebie! - Ja gardzę obywatelem, który pomóc ojczyźnie nieskory szkodzić zaś jest chętny. Gdy chodzi o własną korzyść, pomysłów mu nie brak; gdy o dobro państwa, staje bezradny. - Ja zaś sądzę, że przede wszystkim nie wolno wychowywać lwa w mieście. A skoro już wyrósł tutaj, trzeba mu służyć!".

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz