Budda

Budda urodził się na nizinie Teraju leżącej u podnóża Himalajów, w granicach współczesnego Nepalu. Klan, z którego się wywodził, zwano Śakjami i z tego powodu o nim samym mówiono Śakjamuni - "mędrzec z rodu Śakjów". Jego wyznawcy określają go mianem Bhagavant ,czyli "Pan". "Budda" nie jest imieniem własnym, lecz tytułem honorowym, oznaczającym "przebudzonego". imię własne Buddy brzmi Siddhattha Gotama. Zwyczajowo za daty życia Buddy przyjmuje się lata 566-486 p.n.e.

Budda i jego ród należeli do arystokratycznego stanu wojowników, zwanych khattiya Mimo że życie pałacowe było pełne wygód, Budda nie znajdował w nim spełnienia. Nadmiernie opiekuńczy ojciec - lękając się ciągle, że Budda opuści dom, by zgodnie z proroczym snem jego matki Maji- której przed urodzeniem Siddhatty przyśnił się biały słoń wchodzący w jej bok (interpretowano to jako przepowiednie narodzin syna, który będzie albo wielkim władcą, albo wielkim nauczycielem duchowym)- nakazał, by ulice miasta zaludnili ludzie zdrowi i weseli, tak aby Siddhatthy nie zmartwił jakikolwiek nieprzyjemny widok. Z trasy przejazdu usunięto starców i chorych, lecz przez przypadek Budda spotkał starca. Porażony odkryciem starości kazał wożnicy natychmiast wracać do pałacu, gdzie oddał się rozmyślaniom nad sensem starzenia się. Podczas drugiej wycieczki Budda spotkał chorego, a podzas trzeciej dostrzegł zwłoki niesione na miejsce kremacji. Doświadczenia te uwidoczniły mu przede wszystkim przemijalność ludzkiej egzystencji i uświadomiły, że nawet ściany pałacu nie są w stanie uchronić go przed cierpieniem i śmiercią. W trakcie czwartej wyprawy z pałacu Budda spotkał żebrzącego mnicha, który zainspirował go pomysłem podjęcia samodzielnych poszukiwań rozwiązania problemów człowieczej kondycji. Tej samej nocy Budda postanowił opuścić pałac, po czym odszedł, by zostać wędrownym żebrakiem.

Bardziej uzasadnione może być odczytanie tej historii jako przypowieści, w której życie pałacowe stanowi symbol samozadowolenia i samoszukiwania się, a cztery znaki obrazowałyby rozwijające się zrozumienie natury ludzkiego stanu. Przypowieść ta sugeruje również, że chociaż znaki, o których w niej mowa, widoczne są wszędzie wokół nas, większość ludzi - tak jak młody Budda - tworzy bariery mentalne (pałacowe mury), aby odgrodzić się od nieprzyjemnych elementów rzeczywistości. Mimo to nadchodzą chwile, w których owe niemiłe fakty - na przykład choroba lub śmierć - narzucają się nam z siłą, której nie sposób ignorować, podobnie ja przytrafiło się Buddzie, kiedy wyjechał z pałacu w swoim rydwanie.

Budda podjął decyzję o porzuceniu rodziny i poszukiwaniu wiedzy duchowej. Pierwszym nauczycielem Buddy został Alara Kalama, który nauczył go techniki medytacji prowadzącej do osiągnięcia głębokich stanów transowych. Tempo i perfekcja, z jaką opanował tę technikę, spowodowały, że Alara zaproponował mu wspólne prowadzenie grupy. Budda wszelako odmówił, ponieważ jakkolwiek doświadczenie związane z medytacją wypełnione było spokojem i błogością, nie prowadziło do trwałych rozwiązań, do których dążył.

Budda kontynuował swoje poszukiwania i podjął naukę u kolejnego nauczyciela - Uddaki Ramaputty. Udaka zapoznał go z bardziej wyrafinowaną techniką, która pozwalała praktykującemu wejść w "sferę ani postrzegania, ani braku postrzegania", będącą niezwykle wusublimowanym stanem umysłu, prowadzącym niemalże do zaniknięcia świadomości. Umiejętności Buddy zrobiły na Uddace tak wielkie wrażenie, że zaproponował mu, iż zostanie jego uczniem. Ten odmówił jednak, uznając zdolność osiągania mistycznych stanów świadomości za umiejętność cenną w swoim rodzaju, ale rozbieżną z celem, do którego dążył.

Budda zwrócił uwagę na techniki innego typu. Były one związane z ekstremalnymi wyrzeczeniami, podejmowanymi w celu stłumienia żądz i namiętności. Początkowo Budda ćwiczył ponownie nad oddechem, polegające na coraz dłuższym jego powstrzymywaniu. Zamiast wiedzy duchowej przyniosło mu to jedynie silne bóle głowy. Spróbował drugiej metody, która polegała na ograniczeniu przyjmowania pokarmów do mikroskopijnych porcji - zaledwie łyżki zupy fasolowej dziennie. Nie trzeba było długo czekać, aby doprowadziło go to do takiego wycieńczenia, że nie potrafił utrzymać się w pozycji siedzącej i zaczeły mu wypadać włosy. zdobyte doświadczenia wykazały mu bezproduktywność wszelkich skrajności.
Budda zrozumiał, że najbardziej produktywną metodą było wybranie "Srodkowej drogi" pomiędzy tymi ekstremami. Najwłaściwszym stylem życia byłoby więc zachowywanie umiarkowania bez negowania pragnień czy nadmiernego im ulegania.
Działając zgodnie z tą zasadą, Budda zaczął przyjmować pokarmy i wznowił praktyki madytacyjne. Robił teraz gwałtowne postępy i pewnej nocy, siedząc pod drzewem, znanym pożniej jako drzewo bodhi, osiągnął stan pełnego oświecenia, którego poszukiwał. Podczas pierwszego okresu czuwania owej nocy Budda zdobył moc oglądania swych wcześniejszych wcieleń, w pełni je sobie przypominając W trakcie drugiego okresu czuwania osiągnął zdolność jasnowidzenia, która pozwoliła mu dostrzec związek śmierci i odrodzenia wszelkich istot we wszechświecie z popełnianymi przez nie dobrymi i złymi uczynkami. W trzeciej części nocy Budda zrozumiał, że uwolnił się od "plugastw duchowych" i udało mu się wykorzenić żądzę oraz niewiedzę. Osiągnął nirwanę i położył kres kolejnym narodzinom.

Budda osiągnął stan oświecenia w miejscu zwanym Bodhgaja, gdzie pozostał przez siedem następnych tygodni rozmyślając nad swą przyszłością. Rozważał tam możliwość zostania nauczycielem duchowym , choć zniechęcały go do tego trudności z przekazaniem głębokiego wglądu, który osiągnął. Przez jakiś czas skłaniał się ku życiu w samotności jednak powodowany współczuciem postanowił ogłosić światu swoje nauki - czyli dharmę.

Budda oznajmił, że jest tathagatą (ten który osiągnął to, co jest naprawdę), po czym wygłosił swoje pierwsze kazanie. Zachowało się ono w formie pouczenia (sutta), zwanego Puszczeniem w Ruch Koła Dharmy. Zawiera ono zasadnicze nauki buddyzmu wyłożone za pomocą formuły, zwanej jako Cztery Szlachetne Prawdy.

Resztę życia Budda spędził podróżując pieszo przez miasta oraz wioski północno - wschodnich Indii i zwracając się do słuchaczy reprezentujących wiele różnych sfer religijnych, społecznych i ekonomicznych. Jego zachowanie cechowało się zawsze uprzejmością i spokojem, a liczni nawróceni - o których wspominają teksty - dają świadectwo siły jego perswazji i charyzmy.

Budda umarł w niewielkim mieście Kusinara leżąc między dwoma drzewami sala, które cudownie zakwitły, choć nie była to pora ich kwitnienia. Często mówi się, że Budda zmarł zjadłszy zatrutą wieprzowinę podaną mu przez świeckiego wyznawcę. Ale z relacji zawartej w Kazaniu o Wielkim Zgaśnięciu jasno wynika, że po tym zdarzeniu doszedł on do zdrowia i umarł w jakiś czas póżniej, najwyraźniej z przyczyn naturalnych.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz