Isokrates

Isokrates

Cytaty:
1. Lepiej być biednym i uczciwym niż bogatym i nieuczciwym.
2. Mądrość jest jedyną wartością, która nie dewaluuje się.
3. Mętnej wody i głupca lepiej nie ruszać.
4. Natura nam dała ciało i duszę.
5. Nie czyń tego, co tobie nie miłe.
6. Sławy nie kupisz pieniędzmi.
7. W całym życiu szanuj prawdę tak, by twoje słowa były bardziej wiarygodne od przyrzeczeń innych ludzi.
8. Złoto sprawdzamy w ogniu, przyjaźń w nieszczęściu.

Isokrates (436-338 p.n.e.), mówca grecki, twórca klasycznej prozy, zaliczany do najwybitniejszych mówców attyckich. Uczeń sofistów: Prodikosa, Protagorasa z Abdery i Gorgiasza z Leontinoj, oraz Sokratesa i polityka Teramenesa. W latach 402-393 p.n.e. zarabiał na życie jako logograf - pisarz mów sądowych (6 zachowanych). Z braku warunków głosowych rzadko występował jako mówca, poświęcił się pedagogice.

Isokrates urodził się w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Obcował z sofistami i Sokratesem. Kiedy wojna peloponeska zniszczyła jego majątek, postanowił podjąć działalność dydaktyczną. Około 390 p.n.e. założył szkołę retoryczną w Atenach, którą prowadził przez 50 lat.

Szkoła Isokratesa była pierwszą regularną szkołą dla kształcenia średniego. Nauka zaczynała się w jesieni, kurs trwał 3-4 lata, a uczęszczała do niej młodzież od 14-15 roku życia. Nauka była płatna. O ile początkowo kształciła uczniów attyckich, to wraz z rosnącym rozgłosem zaczęła się uczyć w niej młodzież z całej diaspory greckiej, przede wszystkim synowie książęcych i arystokratycznych rodów. Szkoła była jednocześnie zakładem wychowawczym. Retoryka w ujęciu Isokrates mieściła w sobie zarówno ćwiczenia gramatyczne i stylistyczne, jak i materiał z dziedziny historii, prawa, religii i filozofii, przez co kształcenie językowe stawało się ośrodkiem kształcenia i wychowania.

Podstawą kształcenia była nauka wymowy - ćwiczenie pod kierunkiem nauczyciela takich składowych części mowy jak: opowiadanie, wstęp, dowodzenie, zakończenie oraz ozdoby mowy: dobór figur, przenośni, zapytań, zwrotów. Isokrates oddzielił język poezji od języka prozy, dając jej tylko terminy języka codziennego, ale przez nacisk na konieczność wydobycia z prozy piękna za pomocą wyboru i ułożenia wyrazów stał się twórcą prozy artystycznej.

W swoje szkole starał się unikać kar, natomiast chętnie udzielał nagród. Wysoko cenił wychowawczą rolę pracy, zwłaszcza podjętej dobrowolnie. Stawiał też wysokie wymagania nauczycielom - od nauczyciela żądał wysokiego poziomu moralnego, twierdząc że tym łatwiej pokieruje młodzieżą im sam jest zacniejszy.

Zasady pedagogiczne przedstawił w pismach: Do Nikoklesa - w którym rozwijał ideał dobrego panującego; Nikokles - zawiera upomnienia władcy dla podwładnych; Euagoras - pochwałę władcy.

Najbardziej znana i najważniejsza jest jego mowa polityczna Panegiryk, w której Isokrates wzywa wszystkich Greków do zjednoczenia się przeciwko Persom. Uczniami jego byli tacy mówcy jak: Demostenes, Aischines, Hypereides, Likurg z Aten, Teopomp, Efor.

Isokrates widział we wzrastającej potędze Macedonii oparcie dla Grecji przeciwko Persji. Po bitwie pod Cheroneą popełnił samobójstwo.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz