Mani

Mani zwany również Manesem czy też Manicheuszem (ur. ok. 216, zm. ok. 276r.)- był twórcą Manicheizmu.
Przyszedł na świat w rodzinie arystokratycznej na terenie Medii, pierwsze kontakty z religią czerpał z rodzinnego domu skupionego wokół wspólnoty elkazaitów.
Jako dwunastoletni chłopiec miał doświadczyć mistycznego przeżycia związanego z anielskim objawieniem.
To dziwne wydarzenie miało dziecku pomóc rozwinąć duchowość oraz przygotować do obrania drogi proroka nowej religii.
Drugie objawienie, nastąpiło w wieku dwudziestu czterech lat i spowodowało odsunięcie się Maniego od religii wyznawanej w rodzinie i skrystalizowania jego poglądów w pełni gotowy, opracowany w każdym calu system wierzeń oparty na połączeniu pierwiastków kilku największych religii tamtego regionu- zoroastryzmu, buddyzmu i chrześcijaństwa.
Mani wyznawał koncepcję dualistyczną wedle, której bogowie dobra jak i zła (Ormuzd, Aryman) byli siłami równorzędnymi a niedoskonała ze swej natury materia walczyła w każdym z nas z czystym pierwiastkiem duchowym by w razie zwycięstwa rozpłynąć się w boskiej nirwanie podobnej do tej w buddyzmie bądź ulec reinkarnacji w innym materialnym ciele.
Mani jako jedyny założyciel religii sam był prorokiem, autorem świętych ksiąg (Wielka ewangelia, Skarb życia, Pragmateia, Księga misterii, Księga olbrzymów, Szabuchragan) jak i misjonarzem.
Naukę swą propagował w królestwie Persji za rządów szacha Szapura I ( 241-273 ).
W swych rozlicznych podróżach odwiedził Azję Mniejszą, Egipt a także Indie, wszędzie po drodze nauczał spotykając się z entuzjastycznym przyjęciem u prostej ludność, cieszył się ponad to przychylnością monarchy wspierającego jego przedsięwzięcia.
Stworzony przez siebie kościół podzielił na wzór chrześcijański na apostołów, biskupów jak i kapłanów. Co dziwne religia Maniego zakazywała kontaktów płciowych traktując je jako złe same w sobie przyporządkowując całą sferę cielesności siłom ciemności.
Wrogowie Maniego przypisywali ten pogląd proroka jego rzekomej szpetocie i skrytej niechęci do kobiet.
Sam siebie nazywał „pocieszycielem”, ostatnim z proroków, przyrównywał swe przyjście do zesłania ludziom Ducha Świętego.
Jak to przystało każdemu prorokowi doczekał się także męczeńskiej legendy, w której to nowy władca Persji Bahram I oskarża proroka o chęć zburzenia fundamentów monarchii i skazuje na karę śmierci, ponoć skóra Maniego miała być wypchana i zawieszona ku przestrodze na placu miejskim w stolicy.
Spotkać się można jednak z teorią wedle, której to Mani dożył swych dni w więzieniu umierając w lutym 276 lub 277r. po okresie intensywnych postów i umartwieniach ciała.
Doktryna Maniego mimo śmierci tejże religii spowodowanej późniejszą ekspansją islamu znalazła i wciąż znajduje wielu naśladowców także sympatyków począwszy od średniowiecznych katarów na współczesnych różokrzyżowcach kończąc.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz