Plaut
Plaut - (ur. 254 r. p.n.e., zm. 184 r. p.n.e.) komediopisarz rzymski, którego dzieła miały duży wpływ na późniejszą komedię europejską.
Żył 70 lat
Przybył do Rzymu z miejscowości Sarsina, z północnej Italii jako człowiek wolny choć obcokrajowiec. Pracował jako członek trupy teatralnej. Jego działalność pisarska przypada na lata 220 – 184 p.n.e (okres II wojny punickiej). W roku 200 wystawił komedię Stichus. Był pierwszym rzymskim poetą, który uprawiał tylko jeden gatunek literacki – komedię. Publiczność bardzo ceniła sobie jego twórczość, można powiedzieć, że był lubiany. W całości zachowało się dwadzieścia jego sztuk, do tego też jedna fragmentarycznie (są to utwory najprawdopodobniej uznane już przez Warrona za autentyczne, spośród przypisywanych Plautowi 130 sztuk). Zaistniał na scenie po śmierci Newiusza (ten jednak uprawiał kilka gatunków literackich, między innymi właśnie komedię).
Jeśli idzie o jego sztuki, to czynił głównie przekłady ze sztuk greckich, dodając do nich częstokroć humor plebejski. Był kontynuatorem Komedi Nowoattyckiej (inaczej Nowa Komedia, cechująca się brakiem inwektywy osobistej a także typologicznym podejściem do tematu.), której reprezentantem był m.in. Menander. Przedstawiał sceny z życia społeczeństwa greckiego i, aby uniknąć pomówienia o obrazę rzymskiej moralności, zachował typowe dla Grecji rysy obyczajowe. Mimo to jednak, adaptacje Plauta zawierają wiele rzymskich elementów, na przykład w prologach, które zawierały wiele aluzji do różnych wydarzeń i spraw współczesnych Rzymowi. Prologi jego również mówiły o greckich wzorach sztuk Plauta, jak i charakteryzowały teatralną publiczność (mówiły o publice jako hałaśliwym i mało cywilizowanycm tłumie widzów).
Plaut nie cofał się przed kontaminacjami. Zdarzało się, że splatał intrygę z kilku greckich sztuk i układał z nich jedną komedię. Jego komedie, typologiczne, obfitowały w najróżniejsze, stereotypowe postaci. I tak, byli to najczęściej chciwi stręczyciele, skąpi bogacze, przewrotne hetery, żołnierze samochwały, pasożyty, podstępni niewolnicy i prości wieśniacy. Tematyką sztuk najczęściej były najróżniejsze konflikty – czy to między ojcem a synem, czy to między kochankiem a jego heterą. Również były to intrygi uknute przez zmyślnych niewolników czy sytuacje wynikające z miłości młodzieńca do hetery i przeszkodach stawianych młodym przez stręczyciela.
Brak komentarzy | Dodaj komentarz |