Sanherib

Sanherib (znany też pod imionami Senacheryb, Sennacherib i Sinaheriba) był królem Asyrii z dynastii Sargonidów. Panował w latach 705 – 681 p.n.e. Ojcem Sanheriba był Sargon II. Jego imię, po akadyjsku Sîn ahhe-erîba, tłumaczy się jako „Sin (bóg księżyca w mitologii sumeryjskiej) wyrównał stratę braci” – może to oznaczać, że był jedynym pozostałym przy życiu synem Sargona II.

Jako następca tronu, Sanherib często przejmował władzę nad państwem, podczas gdy jego ojciec udawał się na wyprawy wojenne. Gdy Sargon II zginął w 705 roku podczas jednej ze swych kampanii, Sanherib był już dobrze przygotowany do rządzenia państwem. Rządy rozpoczął od decyzji porzucenia nowego miasta Dur – Sharukkin, w którym jego ojciec zbudował stolicę, i powrócenia do Niniwy, która znów miała stać się stolicą.

Pierwsza wyprawa wojenna Sanheriba została skierowana w 703 r. p.n.e. przeciwko Babilonowi, gdzie władzę objął Chaldejczyk Merodak – Baladan II. Zyskał on poparcie Aramejczyków oraz Elamitów. Oddziały buntowników zostały pokonane w bitwie pod Kisz, jednak ich przywódcy udało się uciec. Babilon został zdobyty i splądrowany, a na jego tronie osadzono Bel – ibniego, Babilończyka wychowanego w Asyrii. Kiedy armia asyryjska odeszła, Merodak – Baladan ponownie spróbował odzyskać Babilon w 700 roku. Także ta próba została udaremniona przez wojska Sanheriba. Bel – ibni został uznany za zdrajcę i zdetronizowany, a jego miejsce zajął syn Sanheriba, Aszur – nadin – szumi. Niefortunny Merodak – Baladan ponownie uciekł, tym razem do Elamu, gdzie zmarł.

Niespokojnie było także w Judzie, gdzie przy poparciu Egiptu w 701 roku doszło do wybuchu powstania, któremu przewodził król Judy, Ezechiasz. Sanherib zdobył wiele miast Judy, i obległ Jerozolimę, ale jej nie zdobył. Zgodnie z opisem biblijnym, anioł boży zstąpił z nieba i zabił 185 tysięcy Asyryjczyków, co zmusiło Sanheriba do wycofania się spod Jerozolimy. Zapisy w kronikach podają jednak, że oblężenie zostało zdjęte po otrzymaniu wielkiego okupu. Oprócz Judy zbuntował się także Sydon, Askalon oraz Ekron, jednak w krótkim czasie powstania te zostały stłumione.

W 694 roku Sanherib zorganizował kampanię wojenną przeciwko Elamowi, której celem było zniszczenie bazy Elamitów na wybrzeżu Zatoki Perskiej. Atak miał być przeprowadzony zarówno ze strony morza, jak i lądu. W tym przedsięwzięciu mieli pomóc Fenicjanie oraz Syryjczycy, których zadaniem było przewiezienie części armii asyryjskiej po Tygrysie. Wyprawa zakończyła się sukcesem, a Asyryjczycy pokonali Chaldejczyków, ale Elamici wykorzystali sytuację i zaatakowali północną Babilonię. Zdobyli oni Babilon i wywieźli do Elamu syna Sanheriba. W samym Babilonie znów doszło do buntu. Asyryjczycy cofając się na północ zdobyli wiele miast, aż wreszcie w 693 roku pokonali pod Nippur siły Babilonu, odzyskując także kontrolę nad miastem.

W ramach zemsty za uprowadzenie syna Sanherib rozpoczął kolejną wojnę z Elamem, pustosząc wiele miast i zdobywając wielkie łupy i zmuszając króla Elamu do ucieczki w góry. Niepokorny Babilon, w którym władzę objął Mushezib – Marduk, znów zbuntował się przeciwko Asyrii. W 691 roku doszło do bitwy nad Tygrysem, jednak jej wynik nie jest pewny, ponieważ źródła babilońskie mówią o odwrocie wojsk asyryjskich, a z kolei kroniki asyryjskie przedstawiają ją jako wielkie zwycięstwo. Niezależnie od wyniku bitwy Babilon tylko przez krótki czas cieszył się wolnością, gdyż w 689 roku został zdobyty.

Sanherib, mając dość ciągłych buntów Babilonu, i pamiętając o losie swojego syna, Aszur – nadin – szumiego, zdecydował się na czyn, na który nie odważył się żaden z jego poprzedników. Mimo tego, że w Mezopotamii Babilon uznawany był za święte miasto, Sanherib rozkazał, aby jego ludność została wymordowana, a samo miasto zburzone, spalone i następnie zalane wodami Eufratu.

Po zniszczeniu Babilonu król rozpoczął kolejną wyprawę, tym razem przeciwko Egiptowi, ale zakończyła się ona porażką. Najprawdopodobniej przyczyną niepowodzenia była epidemia dżumy, która znacznie przerzedziła szeregi wojsk asyryjskich.

W porównaniu do problemów w Babilonii oraz nieustannych knowań Egiptu, prowadzących do powstań w Judei i miastach na wybrzeżu Morza Śródziemnego, na północnych granicach państwa w zasadzie panował spokój. Podczas swojego panowania Sanherib przeprowadził tylko kilka niewielkich kampanii przeciwko swoim północnym sąsiadom.

W 681 roku Sanherib został zamordowany przez swych starszych synów, którzy mieli mu za złe to, że uczynił swoim następcą najmłodszego syna, czyli Assarhaddona.

Dzięki Sanheribowi Niniwa stała się prawdziwą metropolią w imperium asyryjskim, godną bycia stolicą. Na jego rozkaz została rozbudowana i otoczona dwunastokilometrowym murem o 15 bramach. W samym mieście poszerzono i wybrukowano ulice i place; zbudowano także nowe świątynie. Żeby dodatkowo upiększyć miasto, założono w nim wiele ogrodów. Wodę do miasta dostarczał akwedukt, transportujący ją z odległych o kilkadziesiąt kilometrów od Niniwy wzgórz.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz