Święty Augustyn z Hippony

Ciekawostka

W młodości nie myślał poważnie o celibacie (posiadał syna Adeodata), jednakże później pisał, że należy unikać związków seksualnych.

Urodził się w średniozamożnej rodzinie, ojciec jego był poganinem, a matka Monika chrześcijanką (uznaną później za świętą).Młodość spędził w Kartaginie na nauce retoryki i rozrywkach. Jego poglądy pozostawały pod dużym wpływem manichejczyków, bowiem po lekturze Pisma Świętego rozczarował się. Nie tylko dlatego, że styl łaciński przekładu pisma był niedoskonały, ale również dlatego, że sama treść wydała mu się niezadawalająca. Jego zdaniem zawarte w nim opisy wojen i innych zachowań ludzkich nie stały na wysokości filozofii. Filozofia manichejczyków wydawała mu się bliższa. Twierdzili oni, że są chrześcijanami i wyznając religię racjonalną twierdzili, że świat dzieli się na dwie zasady; dobro i zło.Tym też tłumaczyli całą złożoność dziejów ludzkich.

Dlaczego Augustynowi, synowi żarliwej chrześcijanki spodobały się te poglądy?
Pewnie dlatego, że jako młodzieńcowi, robiącemu karierę i żądnemu sławy dobrego retora, który wówczas pozostawał w nieformalnym związku z kobietą, spodobała się dualistyczna moralność wyznawana przez tych wyznawców. Konkubina Augustyna pochodziła z prostego ludu. Prawo zaś rzymskie zakazywało podobnych mezaliansów. Przez co więc już sama obiecująca kariera mogła być zagrożona. Tak więc związanie się z tym ruchem ułatwiało mu zrobienie kariery, tym bardziej, że należało do niego wiele wpływowych osobistości.

Po studiach Augustyn założył szkołę retoryki w Tagoście, a później w Kartaginie. Retora Augusta, wrażliwego na zachowanie klasycznych kryteriów form i treści zaczynają jednak rozczarowywać poglądy manichejczyków, gdyż zaczyna dostrzegać rozbieżność pomiędzy głoszoną przez nich nauka a życiem. Pragnie zmienić atmosferę i horyzonty. Udaje się do Rzymu, potem do Mediolanu. W Italii przebywa przez 5 lat. Postanawia zakończyć swój nieformalny związek, którego owocem był syn Adeodat i rozstaje się ze swoją konkubiną zabierając syna ze sobą. Pod wpływem matki, która namawiała go do nawrócenia, a zwłaszcza zaawansowane wywody teologiczne Św. Ambrożego, jak również medytacje spowodowały jego przemianę i sprawiły, że w wieku 32 lat przyjął chrzest, został katechumenem biskupa Ambrożego. Matka Augustyna wkrótce po jego chrzcie umiera szczęśliwa, że wymodliła nawrócenie syna. W 391 roku przybył do Hippony, gdzie został wyświęcony na kapłana, a następnie pięć lat później zaczął sprawować godność biskupa. Los doświadcza go jednak okrutnie. Jego ukochany syn, który zdążył już zasłynąć z wielkiej pobożności i genialnego umysłu, umiera osiągnąwszy zaledwie wiek dojrzały.

Augustyn oddaje się pracy.Głosi kazania, zakłada klasztory i odwiedza chorych. Jego dar wymowy przyciąga tłumy. Ujawnia się jako wielki obrońca wiary katolickiej. Kiedy w 410 roku dochodzi do Hippony wieść o zniszczeniu Rzymu przez barbarzyńskie hordy biskup jest wstrząśnięty. jest przekonany, że jedynym rozwiązaniem problemu moralnej nędzy świata, ogarniętej gorączką rozluźnienia obyczajów jest Ewangelia. Niestety w 20 lat później władza rzymska upada i następuje dalsza inwazja plemion barbarzyńskich. W 430 roku Wandalowie docierają również do Hippony. Stary biskup mający wówczas 75 lat zbiera siły i napełnia odwagą jej obrońców. Niestety w trzecim miesiącu oblężenia dopada go epidemia i umiera.

Teologia Św. Augustyna

Najbardziej charakterystyczną dla jego teologii refleksją było przekonanie, że miłość stanowi cel i kryterium poznania intelektualnego. W swoich pismach przyjął zasadę, że zło nie jest substancją lub normą, ale brakiem dobra lub nieuporządkowaniem dobra. Jest autorem licznych pism teologicznych i filozoficznych. Najbardziej znane to; ,,Wyznania'', ,,O państwie bożym'', ,,Dialogi i pisma filozoficzne''.
Augustyn - człowiek, który nigdy nie żył powierzchownie.
Niespokojnie i nieustannie poszukiwał prawdy, która nadaje sens istnieniu. Popełniał błędy, doświadczał smutków i rozterek, nigdy jednak nie zatrzymał się i nie zadowolił tym, co dawało jedynie przebłysk światła. Potrafił spojrzeć głęboko w samego siebie i przeczuwał, jak sam napisał to w ,,Wyznaniach'', że owa Prawda ten Bóg, którego szukał o własnych siłach, był mu bliższy niż on sam sobie, że zawsze był przy nim, nigdy go nie opuścił, oczekując, aby mógł wejść ostatecznie w jego życie. Tak więc Augustyn błądził, grzeszył, używał życia, a kiedy uwierzył, uwierzył całym sobą. Jego twórczość to nie tylko zapis miłości do Boga, ale i poruszający pamiętnik wrażliwego człowieka świadomego swych błędów, pełnego refleksji nie tylko na tematy religijne czy filozoficzne, ale i ogólnoludzkie.

Bibliografia:

• Św. Augustyn wyznania, Zygmunt Kubiak wydawnictwo Znak 2007
• 100 postaci, które miały najwiekszy wpływ na dzieje ludzkości, M. Hart, Świat książki 1985

Gość

Artek

Dodano: 2014-05-21 Podoba mi się, osobom chcącym zagłębić się w niezwykłej postaci Aureliusza Augustyna polecam najlepszą moim zdaniem biografię Św. Augustyna napisaną przez Petera Browna. Rzeczą, która bardzo mnie ujęła w twórczości tego Ojca Kościoła jest umiejętność godzenia wiary z rozumem, czego z pewnością zawdzięczał klasycznemu wykształceniu. Tej mądrości moim zdaniem, zabrakło w późniejszym nauczaniu kościoła. Trzeba było bardzo długo czekać na encyklikę "FIDES ET RATIO" Jana Pawła II. Edytuj

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz