Zenobia
Zenobia - (ur. brak, zm. brak) Królowa Palmiry, samozwańcza cesarzowa Rzymu
Septymia Zenobia była żoną Odenata, władcy syryjskiej Palmiry, będącej w sojuszu z cesarstwem rzymskim. Gdy pozycja Odenata stała się zbyt potężna, cesarz Gallen rozkazał go zamordować w IV 267 roku. Władzę nad Palmirą przejęła Zenobia, która została wyznaczona jako regentka swego syna, Waballata. Wykorzystując kryzys wewnątrz cesarstwa, Zenobia postanowiła rozszerzyć władztwo syna. Zdołała podporządkować swej władzy rzymską Syrię, Arabię, Mezopotamię i część Azji Mniejszej. W 269 roku jej wojska dowodzone przez generała Zabdasa uderzyły na rzymski Egipt. Rzymski zarządca Egiptu szybko został pokonany i stracony, wobec czego kraj nad Nilem przeszedł pod rządy Palmiry. Był to poważny wstrząs dla Rzymu, dla którego Egipt stanowił głównego dostawcę zboża. Władca Rzymu, nie mogąc wysłać przeciw niej wojska, uznał jej zdobycze i władzę.
Pod rządami Zenobii Palmira stała się centrum kulturalnym i gospodarczym Wschodu. Na dwór królowej ściągali liczni uczeni, artyści i filozofowie. Co ciekawe, władczyni miała wykazywać zainteresowanie historią, taktyką oraz naukami przyrodniczymi. W syryjskiej Edessie miała założyć szkołę medycyny.
W 271 roku Zenobia ogłosiła się cesarzową z tytułem Augusty i oficjalnie oderwała zajmowane przez nią ziemie od cesarstwa rzymskiego. Niestety dla niej, stało się to przyczyną jej upadku. Aurelian, który zdołał umocnić granice cesarstwa rzymskiego nad Dunajem postanowił rozprawić się ze zbyt ambitną, i niebezpieczną kobietą. Zebrał armię i na jej czele udał się na Wschód. Najpierw odbił Egipt, a Syrię zajął praktycznie bez walki.
W końcu doszło do walk, które cesarzowa notorycznie przegrywała. Wobec tego zmuszona była do ciągłego wycofywania się w kierunku Palmiry. Wkrótce Aurelian obległ i samą stolicę jej państwa, która padła wiosną 272 roku. Zenobia i jej syn Waballat zostali pochwyceni podczas próby ucieczki. Cesarz Aurelian powiódł ich w złotych kajdanach ulicami Rzymu podczas swego przemarszu triumfalnego.
Bibliografia:
- Kotula T., Aurelian i Zenobia, Wrocław 2006.
Brak komentarzy | Dodaj komentarz |