Etykieta: Longobardowie
Artykuły:
W czasach starożytnych Italia stała się zaborcą, dokonującym ekspansji we wszystkich możliwych kierunkach świata, zaś w czasach wczesnego średniowiecza stała się terenem napływu obcych ludów. Gdy pod koniec V wieku upadało cesarstwo zachodniorzymskie, na terytorium Italii wkraczały coraz to nowe plemiona germańskie, rozbite zazwyczaj przez silniejsze związki plemienne (np. Skirowie, Goci). W 476 roku jeden z takich germańskich wodzów, Odoaker, do niedawna pozostający na służbie dworu raweńskiego (cesarze zachodniorzymscy od dawna nie rezydowali . . .
Postaci:
Katoliczka Teodolinda była córką króla Bawarów, Garibalda. W 588 roku została wydana za mąż za władcę Longobardów, Autarisa, wyznawcę arianizmu. Małżeństwo to miało na celu wzmocnienie państwa longobardzkiego w obliczu spodziewanego najazdu Franków sojuszem z Bawarami, a także zbliżeniem z papiestwem. Małżeństwo nie trwało długo, gdyż już w 590 roku Autaris zmarł. Teodolinda poślubiła następnie duksa Turynu, Agilulfa, który został następnym władcą Longobardów. Związek ten również nie trwał długo, gdyż w 616 roku Agilulf zmarł. . . .
Autaris był synem zamordowanego króla longobardzkiego, Klefa. Około 584 roku został wybrany przez możnych władcą Longobardów, którymi rządził przez sześć lat. Możni chcąc umocnić władzę monarszą, odstąpili Autarisowi blisko połowę ziem zagarniętych na dawnych posiadłościach bizantyjskich. Tym samym król stał się najbogatszym człowiekiem w królestwie. Autaris wprowadził swoich agentów, tzw. gastaldów, po wszystkich ziemiach podległych Longobardom, którzy reprezentowali jego władzę w królestwie. Ich zadaniem było utrzymywanie . . .
Przyszły władca Longobardów, początkowo był księciem północnowłoskiego Turynu. Agilulf został wybrany władcą Longobardów w 591 roku i starał się kontynuować politykę swego poprzednika. Za zgodą zwolenników zmarłego króla poślubił wdowę po nim, Teodolindę. Agilulf w czasie swych rządów zdołał ograniczyć znaczenie zgromadzenia królestwa, podważył również pozycję książąt longobardzkich w Benewencie i w Spoleto, zastępując ich gastaldami. Nowy władca nie wahał się zatrudniać na swym dworze przedstawicieli rodów rzymskich, . . .