Aleksander III Wielki urodził się w 356 roku p.n.e. w Pelli, stolicy Macedonii. Wyrastał w królewskich warunkach, a jego wychowawcą był słynny filozof grecki Arystoteles, który mu zaszczepił zamiłowanie do filozofii, medycyny i innych nauk. Jest sprawą dyskusyjną, w jakiej mierze poglądy Arystotelesa ukształtowały sposób myślenia Aleksandra, ale nie ulega kwestii, że silne wrażenie zostawiły na nim poematy Homera, był bowiem zapalonym czytelnikiem, szczególnie zaś rozkochał się w jego eposach. Podobno znał nawet na pamięć Iliadę, a to nie bagatela, bo ma ona 15 693 wersy.
Kiedy zamordowano jego ojca, 20-letni Aleksander objął tron Macedonii. Nie zwlekając wyruszył na zdobywczą wyprawę, którą zyskał sobie imię Aleksandra Wielkiego. Powszechnie zalicza się go do największych wodzów wszechczasów, a jego wybitność sprawiła, że zarówno za życia, jak i po śmierci uchodził za boga.
Po wyparciu Persów z Egiptu powitano tam Aleksandra jako wyzwoliciela. W książce pt. Man, Myth & Magic (Człowiek, mit i magia) czytamy: „Obwołano go faraonem, a gdy odwiedził wyrocznię boga Ammona (...) kapłani formalnie uznali go za ‛syna Ammona’”. Najwyraźniej to właśnie wydarzenie zrodziło legendę, że był synem Zeusa, najważniejszego boga panteonu greckiego.
Aleksander uderzył następnie na wschód i dotarł aż do Indii. Po drodze zdobył Babilon, skąd wywodziło się wiele wierzeń znanych mu z ojczystej mitologii i religii. Nic więc dziwnego, że zamierzał uczynić to miasto stolicą swego imperium. Jednakże po dwunastoletnim panowaniu ten wielki bóg grecki opadł z sił i 10(wg innych źródeł 13) czerwca 323 roku p.n.e. umarł w wieku 32 lat.

"Aleksander Wielki"-grudzień 2010