Chlodwig I

Chlodwig I był założycielem monarchii frankijskiej. O ile informacje o jego poprzednikach należą do wzmianek legendarnych, o tyle informacje o rządach Chlodwiga są już poświadczone historycznie. Chlodwig miał objąć władzę po swym ojcu Childeryku około 482 roku. Jak się przypuszcza, Chlodwig był początkowo raczej dowódcą jakiegoś oddziału zbrojnego, a nie ludu frankijskiego. Przewodząc 4000 zbrojnych Chlodwig najechał quasi-królestwo rzymskie Sjagriusza w 486 roku. Po krótkiej walce zajął jego dominium w środkowej Galii, likwidując resztki rzymskiego władztwa na Zachodzie. W 496 roku Chlodwig zaatakował i rozgromił Alemanów w bitwie pod Tolbiacum na południe od Kilonii. Legenda mówi, jakoby Chlodwig zagrożony porażką, nawrócił się na chrześcijaństwo w obrządku katolickim. Jednak na pewno na tę decyzję wpłynęły na pewno suche kalkulacje polityczne. Wyznanie rzymskokatolickie było religią jego żony pochodzącej z rodziny królewskiej Burgundów, oraz podległych mu Galo-Rzymian. Chrztu udzielił mu biskup Remigiusz w katedrze w Reims 24 grudnia 496, 498 lub w 506 roku. Nie sposób ustalić dokładnej daty tego wydarzenia. Krok ten przyczynił się do przejścia na chrześcijaństwo Franków, oraz zjednoczenie wyznaniowe i kulturalne z podbitymi mieszkańcami Galii, a przez to wzmocnienie swego królestwa.

Po zwyciężeniu Alemanów, Chlodwig zaatakował królestwo Burgundów, gdzie w bitwie pod Dijon rozgromił króla Gundobada i nałożył na niego kontrybucję (ok. 500 rok). Następnie starł się z Wizygotami pod Vouille, gdzie poległ wizygocki monarcha, Alaryk II (507). Działania te zaniepokoiły władcę ostrogockiego, Teodoryka Wielkiego, który wmieszał się w sprawy galiejsko-hiszpańskie. Nie przeszkodziło to Chlodwigowi w zajęciu Akwitanii aż po Garonnę. W rękach Wizygotów pozostała tylko południowa część Galii, zwana Septymanią. Równocześnie Chlodwig prowadził działania wymierzone przeciwko władzy innych dowódców i książąt frankijskich. Doprowadził tym do zjednoczenia pod swoją władzą wszystkich plemion frankijskich. Jednak w chwili swej śmierci, królestwo Chlodwiga nie było w pełni spójne.

Chlodwig uzyskał poparcie Kościoła rzymskokatolickiego, co stało się wyznacznikiem polityki kolejnych władców frankijskich, którzy coraz dobitniej ingerowali w sprawy Kościoła, zwłaszcza na terenie Italii. Chlodwiga ogłoszono również obrońcą Kościoła na soborze w Orleanie, podczas którego król Franków potwierdził przywileje duchowieństwa. Zgodnie z tradycją germańską, po jego śmierci w 511 roku królestwo zostało podzielone pomiędzy jego synów.

Bibliografia:

• Gustav Faber ? Merowingowie i Karolingowie, Warszawa 1994.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz