Prerogatywy królów spartańskich (Herodot. Dzieje, przeł. S. Hammer, Warszawa 2008).

"Następujące przywileje nadali Spartanie swoim królom: dwie godności kapłańskie, Zeusa Lacedemońskiego i Zeusa Niebiańskiego, oraz prawo wydawania wojny, jakiemu zechcą krajowi. W tym nie smie im przeszkodzić żaden Spartanin, w przeciwnym razie podlega klątwie. Kiedy zaś wyruszają w pole, pierwsi idą królowie, jako ostatni wracają. Stu wybranych mężów strzeże ich na wyprawie. Bydląt ofiarnych biorą na wychodnym tyle, ile zechcą, ze wszystkich zaś ofiarowanych [zwierząt] otrzymują oni skóry i grzbiety. To są ich prawa na wojnie.
W czasie pokoju zaś przyznaje się im jeszcze następujące: jeżeli składa się publiczną ofiarę, zasiadają do uczty naprzód królowie i naprzód się ich obsługuje, przy czym podaje się każdemu z nich dwa razy większą porcję wszystkiego aniżeli reszcie biesiadników. [...] do nich [królów] należą skóry ofiarowanych zwierząt. [...] Wyłącznie królowie wyrokują w następujących sprawach: kogo ma poślubić dziewica, która odziedziczy cały majątek po ojcu, jeżeli ojciec już jej nie zaręczył. Zasiadają oni w radzie gerontów [geruzji], których jest dwudziestu ośmiu. Jeżeli zaś nie zjawią się, wtedy ci z gerontów, którzy są z nimi najbliżej spokrewnieni, mają przywileje królów, ile że oddają dwa głosy, a trzeci we własnym imieniu. [...] Oto jeżeli zemrze król Lacedemończyków, muszą z całej Lakonii, poza Spartanami, obowiązkowo przybyć na pogrzeb periojkowie w oznaczonej liczbie. Gdy więc ich, helotów i samych Spartan zgromadzą się liczne tysiące, wtedy pospołu z żonami tłuką się gorliwie po czole i podnoszą niezmierny lament, utrzymując za każdym razem, że ostatnio zmarły król był najlepszy".