Salustiusz
Salustiusz - (ur. 86 r. p.n.e., zm. 35 r. p.n.e.) rzymski polityk i historyk; uważany za jednego z największych rzymskich dziejopisarzy. Autor ?Spisku Kataliny?, ?wojny z Jogurtą? oraz ?Dziejów?.
Żył 51 lat
Gaius Sallustius Crispus (86 - 35 p.n.e., ur. w Amiternum w kraju Sabinów - daty nie są w zupełności pewne) - był trybunem ludowym (52 r. p.n.e.), kwestorem (data nieustalona) namiestnikiem prowincji Afryki (45r. p.n.e.); członek stronnictwa popularów; wybitny rzymski historyk, twórca znany z obszernych monografii historycznech, tj. De coniuratione Catilinae (Spisek Katyliny), Bellum Iugurthinum (Wojna z Iughurtą) oraz dzieła Historiae (Historie - zachowały się tylko fragmenty za okres 78 - 67r. p.n.e.).
Salustiusza pasjonowało przede wszystkim zagadnienie reformy państwa rzymskiego oraz kwestia przyczyn degeneracji społeczeństwa. W duchu postulatów Grakchów doradzał w pierwszym z dwóch memoriałów do Cezara (49 i 46r. p.n.e.) osiedlenie proletariatu na wsi i uwłaszczenie go, reformę sądów przysięgłych, rozszerzenie liczby obywateli rzymskich, przeprowadzenie zasady tajnego głosowania w senacie i zwiększenie liczby senatorów.
W 50 roku wyrzucony został z senatu za niemoralne prowadzenie się (w rzeczywistości powodem były jego ataki pod adresem Cycerona i przywódcy bojówek partii konserwatywnej, Milona). Liczne zdzierstwa i nadużycia, jakich dopuścił się w Afryce, umożliwiły mu dokonania zakupu willi Cezara w Tiburze (dziś Tivoli), gdzie ufundował słynne horti Sallustiani (Ogrody Salustiańskie) między Kwirynałem a Pincio, niedaleko późniejszych murów Aureliana.
Pracą literacką zajął się dopiero po śmierci Cezara w latach 44-35 p.n.e. (wcześniej, jako jego zwolennik, został mianowany dowódcą jednego z legionów), całkowicie wycofując się z życia politycznego. Przy pisaniu swych dzieł historycznych poprosił uczonego Lucjusza Atejusza Praetekstatusa, dyrektora szkoły retorycznej zwanego "pierwszym rzymskim filologiem", o przygotowanie kompendium historii rzymskiej.
Styl Salustiusza odbiega od stylu Cycerona - antagoniści polityczni byli zasadniczo również antagonistami stylistycznymi. Salustiusz często dążył do dysharmonii w zdaniach, które sprawiają przez to wrażenie rwanych (styl nerwowy, lapidarny, podniecający - u Cycerona natomiast bogaty, pełny, klasyczny). Salustiusz pisał ponadto archaizowaną łaciną wzorowaną na Katonie, która nadała jego pismom swoisty, moralizatorski wydźwięk.
Brak komentarzy | Dodaj komentarz |