Dzieci Nilu
„Dzieci Nilu” jest nowatorskim pobratymcem, a raczej następcą starszej gry „Faraon”. Pozornie chodzi o to samo: budowanie starożytnego miasta w Egipcie, zwiększanie popularności i wszystko, co zazwyczaj spotyka się w strategiach ekonomicznych.
Jednak wiele rzeczy zasługuje na większą uwagę.
Nasza przygoda rozpoczyna się około pięciotysięcznego roku przed naszą erą, na brzegu Nilu na którym osiedliło się kilku prymitywnych ludzi, trudniących się rybołówstwem i łapaniem ptactwa. Dzięki naszym staraniom mogą oni skończyć z koczowniczym trybem życia i zająć się uprawą roli, czy wytwarzaniem przedmiotów, i tak dalej, by w końcu wyewoluować w rozwinięte społeczeństwo z własnym rządem, systemem podatkowym, systemem magazynowania żywności, kopalniami, kamieniołomami i innymi elementami niezbędnymi do funkcjonowania ówczesnych krajów.
W grze jest się faraonem, który musi zadbać o swoje miasto, wznieść piękny grobowiec, ale i zadbać o swoich ludzi. Ludzie są tu głównym czynnikiem, który napędza grę. Nie wystarczy nabudować domów i czekać, aż się rozrosną do niebotycznych rozmiarów. Trzeba zawsze pamiętać o potrzebach swych poddanych, budować im sklepy z artykułami luksusowymi i zwykłymi, zapewnić dostęp do świątyń i lecznictwa, dzieci oddać w ręce nauczających kapłanów, a także obronić ich przed najazdem innych ludów.
Jak mówią twórcy samej gry – „Dzieci Nilu” nie dają graczom kontroli nad ludzkim zachowaniem. Jednak Twe imię przejdzie do historii Egiptu, jako najświetniejszego króla. Oczywiście jeśli sprostasz wyzwaniu.
Trochę posmędziłam o egipskiej ludności, czas na recenzję gry. Wystarczy krótka. Grafika jest dobra, w zasadzie trudno się do czegoś przyczepić. Na większą uwagę zasługuje też muzyka, która jest na wysokim poziomie, świetnie oddaje klimat gry.
Ustrojstwo stawia na inteligencję i rozeznanie gracza, więc czasem trzeba pogłówkować, ale jest to wielki plus tego rodzaju gier. Można zagubić się w starożytnym Egipcie, stać się jego częścią, a nawet dać w tylną część ciała wrogom naszego ulubionego kraju starożytności. Ci, którzy grali w „Faraona”, znajdą nową, lepszą rozgrywkę. Ci, którzy kochają Egipt, poczują się jak w domu. Pamiętajcie, dobrzy ludzieńkowie – faraonem nie zostaje się na co dzień.
Co prawda wspomniana już wcześniej ludność może swoim zachowaniem doprowadzić do białej gorączki, a rozgrywka czasami jest monotonna, ale warto w to zagrać. W każdym bądź razie jedna z lepszych strategii ekonomicznych.
| 7 celnych komentarzy | Dodaj komentarz |
 Użytkownik | |
Dodano: 2007-02-11 Dzieci Nilu to jedna z moich ulubionych gier. Można się przy niej na pewno odprężyć. Nie zauważyłam elementów nużących, ale może dlatego że przedtem zapamiętale grałam w Faraona. A Faraon uboższy graficznie. Najlepiej wypada łomot na wrogach Egiptu. To i Faraonie lubiłam. Może by tak opisik tej poprzedniej gry? |
Użytkownik | |
Dodano: 2007-02-15 Z Children of the Nile to przeszłam na razie samouczek. Ale zapowiada się rzeczywiście nieźle. W Faraona oczywiście grałam, na razie nie widzę wyższości Children, ale może diabełki tkwią w szczegółach. Swoją drogą faraon cały czas ogląda rozwijające się domy dostojników. Pewnie z zazdrości... |
|
Użytkownik | |
Dodano: 2007-02-20 Zmusiłam się do pogrania (obecnie w ogóle do gier mnie nie ciągnie...) i rzeczywiście, gra się mniej upierdliwie niż przy Faraonie. Jeśli zapewni się ludziom wszystko czego potrzebują, nie wyprowadzają się z domów robiąc zamęt mimo naszych najlepszych chęci i włożonych w to sił. I pieniędzy nam nigdy nie brak, bo panuje handel wymienny. Ja mam sentyment do Faraona, ale stawiam Children (po przejściu misji) trochę wyżej. Oczywiście grafika lepsza, o to kłócić się na pewno nie będę. To tyle. Paskudna ze mnie wiedźma, ale musiałam się gdzieś wyżyć po zagraniu w tę grę. Wy byliście najlepszą ofiarą. |
|
Użytkownik | |
Dodano: 2007-03-30 Children of the Nile kupiłam jakieś dwa miesiące temu. Byłam ciekawa, jaki postęp zrobili od czasów Faraona. Poza tym lubię takie gry: starożytne czasy, budowanie nowego królestwa i tym podobne. Grałam też w Zeusa i Cezara, więc jako tako pojęcie mam. Po pierwsze grafika jest ładna. Wszystko poskładane jak należy, żadnych bugów, postacie wyraźne. Każdy człowiek reaguje inaczej na określone warunki, można śledzić poszczególne jednostki. Pierwszorzędna muzyka. Przenosi nas w czasy Egiptu i można sobie jej posłuchać z wielką przyjemnością. Ogólnie jedynym mankamentem jest to, że rozgrywka może się znudzić niecierpliwym. Trzeba mieć smykałkę i upodobanie do tego typu gier, żeby nas pochłonęła na dobre. Ale jak już pochłonie, to nie ma bata. |
|
Użytkownik | |
Dodano: 2007-07-03 To świetna gra strategiczna. Wiele godzin w Egipcie i to za darmo. Muzyka wprowadza w nastój tamtych czasów. Grafika oddaje dobrze szczegóły budynków, fauny i flory. Gorzej jeśli chodzi o ludzi. Trudno poradzić sobie z coraz większymi wymaganiami ludu. Ciekawe są opisy historyczne dostępne w pomocy. Ta gra pozwala lepiej zrozumieć życie ludzi tamtej epoki, teorię zamienić w praktykę,np. gdzie budowano świątynie, jak urządzano osiedla dla robotników i nie tylko. |
|
Użytkownik | |
Dodano: 2007-07-11 Jeszce raz polecam ją wszystkim miłośnikom Strategii i ekonomii. Historycy i egiptolodzy także znajdą tu coś dla siebie. Warto zagrać!!! |
|
Użytkownik | |
Dodano: 2010-09-29 to wciagajaca gra jak prawdziwe wirtualne egipskie miasto polecam !!! |
Nasz facebook
Ciekawostka
Ryszard I Lwie Serce
Według niektórych przekazów, mimo bycia królem Anglii przez dekadę, nie potrafił mówić po angielsku ?
Postać historyczna
Losowe zdjęcie
