Starożytna Palestyna byłą niewielką krainą na wschodnim wybrzeżu śródziemnomorskim, wciśniętą pomiędzy Egipt a miasta-państwa Syrii oraz Fenicji. Od zachodu graniczyła z Morzem Śródziemnym, od południa z Synajem, od wschodu z pustyniami arabskimi, zaś od południa z wymienioną wyżej Syrią i Fenicją. Kraina ta w przeważającej części była skalista i pustynna, i tylko w dolinach rzek, na wybrzeżu śródziemnomorskim i sporadycznych wyżynach, możliwa była uprawa roli. Sama nazwa Palestyna pojawiła się dopiero w początkach XI wieku p.n.e., . . .