Jezus Chrystus

Jezus z Nazaretu, centralna postać chrześcijaństwa, według Ewangelii założyciel religii chrześcijańskiej, Zbawiciel i Syn Boży. Dla większości wyznań chrześcijańskich jedna z osób Trójcy Świętej. W islamie uznawany jest za proroka. Jego okres życia datuje się na lata od ok. 7-4 roku p.n.e. do ok. 30-33 roku n.e.

Narodziny

Zgodnie z przekazem biblijnym Jezus Chrystus urodził się w żydowskiej rodzinie, jako syn Maryi i Józefa. Józef był cieślą, a wg Ewangelii w prostej linii potomkiem króla Dawida. Jezus poczęty został nie przez Józefa lecz przez Ducha Świętego w łonie Maryi (Łk 1,35), a ona pozostała dziewicą.

Jezus urodził się w wiosce Betlejem niedaleko Jerozolimy, dokąd Maria i Józef udali się na spis powszechny zainicjowany przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta. W niesprecyzowanym czasie po porodzie, który miał miejsce w ubogiej stodole (lub grocie), rodzina wróciła do Nazaretu, małej wioski w północnej Palestynie. Według Ewangelii Mateusza za namową anioła, który objawił się we śnie Józefowi, cała rodzina zbiegła do Egiptu, aby ujść zorganizowanej przez Heroda rzezi niemowląt. Po śmierci Heroda powrócili do Nazaretu.

Imię Józefa zostaje wymienione w Biblii po raz ostatni gdy Jezus miał 12 lat. Tradycja mówi, że po śmierci Józefa Jezus przejął jego obowiązki cieśli i opiekował się matką.

O dziecinnych latach Jezusa mówią również apokryfy zwane Ewangeliami Dzieciństwa. Najbardziej znaną z nich jest Ewangelia Dzieciństwa według Tomasza. Według tego tekstu Jezus od wczesnego dzieciństwa zdolny był do czynienia cudów, wcześniej wykorzystując je do własnej zabawy (np. ożywienie jaskółek z gliny), później do pomocy ludziom.

Nauczanie

W tym czasie pojawił się prorok Jan Chrzciciel, krewny Jezusa, który u brzegów rzeki Jordan dokonywał aktów chrztu. Jezus poprosił Jana o chrzest. Jan Chrzciciel, chrzcząc Jezusa, stwierdził publicznie, że Ten jest oczekiwanym przez Żydów Mesjaszem i jednocześnie synem Boga. Od tego czasu zaczyna się wędrówka, czynienie cudów i nauczanie Chrystusa. Wśród cudów opisywanych w Ewangeliach są m.in.: wskrzeszenie umarłych: córki przełożonego Synagogi, syna wdowy z miasteczka Nain i człowieka imieniem Łazarz z Betanii, spektakularne uzdrowienia niewidomych, głuchych, chorych psychicznie, sparaliżowanych, chromych, trędowatych i cierpiących na inne choroby, wypędzanie demonów z opętanych, zamiana wody w wino, cudowne rozmnożenie chleba, chodzenie po wodzie. Cuda opisywane w Ewangeliach mają zawsze charakter poglądowy, tzn. służą wzmacnianiu przekazu słownego nauczania i wykazywaniu przewagi wiary, nadziei i miłości (cnót podstawowych w chrześcijaństwie) nad innymi systemami wartości oraz mają za zadanie dowieść boskości Chrystusa.

Z czasem działalność Jezusa zdobywała coraz większą popularność. Wybrał grupę dwunastu uczniów, z których jedenastu po jego śmierci kontynuowało to dzieło. Nauczanie Jezusa, w formie jaka została przekazana w Ewangeliach, jest podstawą wiary chrześcijańskiej. Było ono oparte na Starym Testamencie, jednak treści starotestamentowe zostały uzupełnione o nowe, kluczowe dla chrześcijaństwa pojęcia, takie jak miłosierdzie, sprawiedliwość, miłość, nadzieja, wybaczanie, współczucie, znoszenie cierpienia. Najdobitniej nauczanie Jezusa Chrystusa przedstawione jest w Kazaniu na Górze.

Jezus nauczał że:
Królestwo Boże jest wspólnotą, gdzie Bóg jest głową, a ludzie członkami, a on sam jest jego przyczyną i gwarantem nienaruszalności;
on sam jest Synem Bożym; według nauk większości kościołów - prawdziwym Bogiem, ale i prawdziwym człowiekiem;
jest współstworzycielem Wszechświata;
on jest bożym barankiem (barankiem paschalnym) ofiarowującym swoje życie, aby dać ludziom możliwość uzyskania zbawienia;
wiara w to, że jest on Synem Boga, posłuszeństwo i miłość do niego uobecnia cud nowego narodzenia - narodzenia się w Królestwie Bożym;
nowe narodzenie daje nową naturę, uzdalniając takich ludzi do posłuszeństwa jego przykazaniom wypowiedzianym m. in. w Kazaniu na Górze;
powróci "w obłokach niebieskich" w "Dniu Pańskim", aby dokonać sądu nad światem.

Śmierć

Kiedy uczniowie Jezusa otrzymali stosowne przygotowanie aby prowadzić Kościół po Jego odejściu, nadszedł czas na zakończenie jego misji na ziemi. Jezus, jako Baranek Boży, ten, który przyszedł aby oddać swoje życie w zastępstwie grzeszników wyruszył do Jerozolimy na tydzień przed Świętem Paschy. Po uroczystym wjeździe do Jerozolimy nie pozwolił pielgrzymom obwołać się królem. Podjął konfrontację w świątyni z głównymi frakcjami religijnymi Izraela: faryzeuszami i saduceuszami. Konfrontację tę można obserwować w ostatnich rozdziałach ewangelii synoptycznych. Oprócz wystąpień w świątyni spędzał dużo czasu ze swoimi uczniami, nauczając ich. Jezus stał się tak bardzo niewygodny i nieprzewidywalny, że liderzy frakcji saduceuszów i faryzeuszów postanowili pojmać go i zabić. Postanowili tak ponieważ:
Jego działalność rozbudzała w żydach nadzieje mesjańskie, co miałoby rozpętać kolejne powstanie żydowskie przeciwko Rzymowi i krwawą zemstę Rzymskich Legionów,
Rościł sobie prawa do tytułu Mesjasza i Syna Bożego, rzeczywiście był cudotwórcą ale uparcie odmawiał uczynienia znaku/cudu na żądanie,
Otaczał się ludźmi prostymi i bez wykształcenia, oraz wyrzuconymi ze społeczności Izraela (poborcy podatków, żydzi nie przestrzegający prawa Mojżeszowego, nierządnice). Inteligencja żydowska uznała iż był wobec niej zbyt wymagający, przez co zraził ją do siebie.
Wobec ludu jawnie zarzucał przywódcom Izraela brak pobożności i religijność na pokaz,
Zakłócał handel świątynny - przeszkadzał w dochodowych interesach saduceuszy.

Na dzień przed swoim pojmaniem wyprawił wieczerzę dla uczniów zwaną Ostatnią Wieczerzą, na której po raz kolejny przepowiedział swój przyszły los i pożegnał się z apostołami. Podczas niej ustanowił elementarny dla większości chrześcijan sakrament Eucharystii. Następnego dnia, nad ranem, zdradzony przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim - Sanhedrynem. Jezusa oskarżano m. in. o bluźnienie "przybytkowi Bożemu" czyli Świątyni Jerozolimskiej. Ostatecznie został uznany przez Sanhedryn za winnego za nazwanie siebie "Synem Bożym".

Zaprowadzony i wydany w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata został oskarżony przez arcykapłanów i starszych o podburzanie narodu, namawianie do niepłacenia podatków cesarzowi oraz podawanie się za żydowskiego króla. Piłat nie znajdując żadnej winy w Chrystusie odesłał go do Heroda Antypasa, syna Heroda Wielkiego w celu uzyskania wyroku o winie. Herod również nie znalazł w nim winy i odesłał go z powrotem do Piłata, ten z kolei przeciwstawiał się żądaniom arcykapłanów oraz zgromadzonego żydowskiego tłumu, aby skazał go na śmierć, Piłat ukarał Chrystusa biczowaniem, aby później wypuścić go na wolność.

Po biczowaniu, wskutek dalszych protestów arcykapłanów oraz żydowskiej publiczności i wbrew rzymskiemu prawu, które zakazywało dalszego karania po karze chłosty, Chrystus został skazany na śmierć przez ukrzyżowanie (dla obywateli rzymskich przewidziana była kara śmierci przez ścięcie mieczem).

Elementem wyroku było niesienie przez skazanego poziomego elementu krzyża (patibulum) z aresztu do miejsca kaźni (część pionowa już tam się znajdowała). Skazaniec, przybity do krzyża, wisiał na nim aż do śmierci najczęściej na skutek uduszenia. Ewangelie opisują szczegółowo pojmanie, sąd i konanie Jezusa na krzyżu, oraz wspominają o dwóch epizodach, które się wydarzyły podczas niesienia krzyża: przymuszenie Szymona Cyrenejczyka do pomocy w niesieniu krzyża oraz dialog Jezusa z kobietami płaczącymi nad jego losem. Ewangeliczne opisy męki obejmują: trwogę w ogrodzie oliwnym, zdradę Judasza, sąd i biczowanie, założenie korony cierniowej i wyszydzenie, odarcie z szat i przybicie do krzyża, grę w kości pomiędzy żołnierzami o jego szaty, rozmowy z dwoma pospolitymi przestępcami, którzy byli ukrzyżowani obok Jezusa, oraz ze stojącymi pod krzyżem Maryją i Janem, moment śmierci i poprzedzającą go agonię, oraz zdjęcie z krzyża i złożenie w grobie.

Inne epizody, takie jak trzy upadki pod krzyżem, czy otarcie twarzy chustą przez Weronikę, które występują w liturgii Drogi krzyżowej należą do tradycji Kościoła.

Zgodnie z Ewangeliami Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez kilkanaście dni spotykał się ze swoimi uczniami, udowadniając im fakt, że żyje i tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania.

Ewangeliczny opis śmierci i zmartwychwstania Jezusa ma kluczowe znaczenie dla chrześcijaństwa, stanowiąc podstawę liturgii większości Kościołów chrześcijańskich. Jest zapowiedzią przyszłych losów ludzkości ukazywanych z perspektywy eschatologicznej.

Jezus według islamu

Według islamu Jezus (Isa) był prorokiem i zapowiedzianym wcześniej Mesjaszem, lecz nie Synem Bożym. Koran wielokrotnie potępia dogmat Trójcy Świętej (choć wydaje się, że była ona rozumiana jako składająca się z Boga, Jezusa i Maryi, a nie Boga Ojca, Jezusa i Ducha Świętego), stwierdzając, że Bóg jest tylko jeden (nie ma boga oprócz samego Boga), a kto dodaje Bogu współtowarzyszy, temu Bóg zabronił wejścia do Ogrodu.

Koran mówiąc o życiu Jezusa potwierdza niektóre fakty zawarte w Ewangeliach (również apokryficznych). Historia poczęcia Jezusa pokrywa się z opisem św. Łukasza - matką Chrystusa była Maryja, której ukazał się Anioł pod postacią doskonałego człowieka, zapowiadając narodzenie syna, mimo iż była dziewicą (jednak, choć narodził się dzięki Boskiej interwencji, islam w żadnym wypadku nie nazywa go Synem Boga). Maryja urodziła Jezusa pod drzewem palmowym, a ten tuż po urodzeniu potrafił rozumnie przemawiać. W dalszym życiu nauczał, czynił cuda i uzdrawiał, ale tylko dzięki woli i mocy danej od Boga. Wspomniana jest m.in. apokryficzna historia o tworzeniu przez Jezusa ptaków z gliny, które następnie stawały się istotami żywymi.

Co ważne, islam zaprzecza ukrzyżowaniu, a w konsekwencji zmartwychwstaniu. Wedle Koranu, Jezus nie został ukrzyżowany ani zabity, a jedynie tak wydawało się ludziom: w rzeczywistości Bóg wziął go do siebie.

Koran nie opisuje samej nauki Jezusa, Mahomet prawdopodobnie nie był z nią dogłębnie zapoznany. Księga mówi o Jezusie jedynie jako o kolejnym proroku, Posłańcu głoszącym wiarę w Boga i zapowiadającym Sąd Ostateczny. Islam zaprzecza chrześcijańskim dogmatom o boskości Chrystusa, podkreślając że był tylko człowiekiem (Nie godzi się Miłosiernemu, aby wziął sobie syna).

Jezus w judaizmie

Judaizm niewiele uwagi poświęca życiu i misji Jezusa, którego uznaje za odstępcę lub za postać fikcyjną. Większość teologów judaizmu ocenia działalność Jezusa i jej skutki negatywnie, jako sprzeczną z "prawem bożym" oraz niezgodną ze słowami proroków, dotyczącymi nadejścia Mesjasza. Bardziej pojednawcze oceny Jezusa, podkreślające jego związek z judaizmem, pojawiły się w czasach współczesnych.

Użytkownik

Wanita

Dodano: 2009-10-11 Jeżeli dobrze rozumiem, intencją autora powyzszego tekstu było przedstawienie osoby Jezusa zwanego Chrystusem widzianego oczyma wyznawców różnych religii. W przeciwnym wypadku informacje tu zawarte są rozbieżne z dostępnymi obecnie materiałami historycznymi oraz wynikami badań wybitnych egzegetów. Podam jeden przykład takiej rozbieżności: "Ostatecznie został uznany przez Sanhedryn za winnego za nazwanie siebie "Synem Bożym" ". Sugestia ta nie ma żadnego poparcia w Ewangeliach Marka, Mareusza i Łukasza, nie znajduje ona również uzasadnienia w pracach Józefa Flawiusza ani w ówczesnej literaturze rabinicznej. Precyzyjnie rzecz ujmując żadne ówczesne dokumenty nie poświadczają aby Żydzi zabijali swych rodaków z powodoów religijnych. Poza tym w tamtych czasach Żydzi sami siebie (zbiorowo lub pojedyńczo) nazywali: dziećmi (synami) bożymi, co miało tylko i wyłącznie oznaczać pobożnego Żyda. Nie chcę się zagłębiać bardziej szczegółowo w ten temat, żeby nie zanudzić czytających, lecz każdy kto jest zainteresowany tą sprawą niech przeanalizuje Ewangelie Marka, Mateusza, Łukasza i zestawi to z Ewangelią Jana, a zauważy, że tylko Jan podaje taką interpreatcję przyczyny uśmiercenia Jezusa. W pozostałych trzech Ewangeliach najważniejszym epizodem mającym wpływ na skazanie (a w konsekwencji umiercenie) jest wyrzucenie przez Jezusa bankierów i sprzedawców zwierząt ofiarnych z dziedzińca Świątyni Jerozlimskiej. Edytuj

Użytkownik	Franciszek
	Dodano: 2009-10-12 Pan Jezus był Bogiem a wydał się jak niewolnik na mękę by nas zbawić Amen Edytuj

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz