Matura WOS 4. Komunikowanie się w społeczeństwie

2017-11-22 | Autor: Dariusz Kołodziejczyk

1. Opis wymaganych pojęć

Zacznijmy od tego, że współegzystowanie z innymi ludźmi zmusza każdego z nas do wchodzenia z otoczeniem w różnorodne interakcje społeczne¹ . Pewnie nie zdajesz sobie sprawy z różnorodności przykładów interakcji społecznych, którymi mogą być: przywitanie się z sąsiadem, wymiana uwag na temat pogody z kolegą, jak również złożone wielowątkowe dyskusje. Dzieje się tak, bo podjęcie działania przez jednostkę (podjęcie akcji) wywołuje reakcję u drugiej osoby. Poznasz model procesu komunikowania² . Dowiesz się też jaki jest podział komunikacji³ . Mówiąc o komunikacji niewerbalnej zauważ rolę mowy ciała⁴ i parajęzyka⁵ oraz pojęcie asertywności⁶ . Poznasz pojęcia związane z typami komunikacji społecznej⁷ , a także będziesz umiał wymienić środki masowego przekazu⁸ i określić co to była epoka Gutenberga⁹ . Mówiąc o mass mediach, czyli środkach masowego przekazu wspomnijmy o funkcjach¹⁰ jakie pełni ta czwarta władza w społeczeństwie. Szczególnie zapamiętaj teorię Kanadyjczyka Marshalla McLuhana¹¹ , który podzielił media na gorące¹² i zimne¹³ , wprowadził też pojęcia plemiennej¹⁴ i globalnej wioski¹⁵ .

Obecnym często tematem w mediach są kwestie dotyczące etyki dziennikarskiej oraz granic wolności słowa. Kończąc zatem przypominamy o prawnych podstawach funkcjonowania¹⁶ mediów w naszym kraju.

2. Pytania egzaminacyjne

Matura próbna - listopad 2006 rok - poziom podstawowy

Zadanie 16. (8 pkt)

Podaj cztery argumenty za i cztery argumenty przeciw tezie Ryszarda Kapuścińskiego:

Informacja stała się towarem, a świat mediów uniezależnił się od świata realnego i zaczął żyć według własnych reguł - Ryszard Kapuściński.

Argumenty za:

Np. 1. Media kształtują styl życia obywateli.
2. Dowolne interpretowanie faktów przez media.
3. Manipulowanie odbiorcą, informacją.
4. Brak hamulców moralnych i etycznych w walce o informacje.

Argumenty przeciw:

Np. 1.Świat mediów nie funkcjonuje niezależnie, informacje pochodzą ze świata realnego.
2. Uwrażliwiają ludzi na zło istniejące na świecie.
3. Służą społeczeństwu, rozwiązują konflikty, ujawniają nieprawidłowości życia politycznego, społecznego itp.
4. Pomagają ludziom, są współorganizatorami akcji.

Pokaż odpowiedzi

Z udzieleniem odpowiedzi do tego zadania nie powinno być trudno, gdy zapoznasz się z omówionymi w temacie funkcjami mediów.

Matura próbna - listopad 2006 rok - poziom rozszerzony

Zadanie 8. (1 pkt)

Podkreśl tę formę prasową, która powinna zawierać najmniej elementów interpretujących fakty.

A. felieton,
B. komentarz,
C. notatka,
D. wywiad.

Pokaż odpowiedzi

Jeśli przypomnisz sobie, że podstawową funkcją mediów jest informacja, w której chodzi o podawanie bieżących wiadomości zawierających tylko fakty, a nie opinie ? bez trudu wytypujesz prawidłową odpowiedź.

Matura z maja 2014 roku - poziom rozszerzony

Zadanie 4. (1 pkt)

Wyjaśnij problem przedstawiony na rysunku satyrycznym.

Przykład: Przekazywanie przez media fałszywego obrazu rzeczywistości.

Pokaż odpowiedzi

Częste odpowiedzi, ale prawidłowe to wyolbrzymianie faktów przez media.

Przypisy

1. Interakcje społeczne - Interakcja społeczna to wzajemne oddziaływanie na siebie jednostek społecznych, najczęściej przy użyciu języka i innych kodów kulturowych. Jest to jedno z podstawowych pojęć socjologii. Interakcja jest takim działaniem społecznym, które wynika z orientowania się na innych ludzi i jest odpowiedzią na ich zachowania i działania. Poszczególni osobnicy wzajemnie na siebie wpływają i każdy z nich modyfikuje swoje zachowania w odpowiedzi na zachowania pozostałych. Mówi się często, że podłożem interakcji jest chęć każdego z uczestników do kierowania reakcjami innych i do kontrolowania ich.

2. Model procesu komunikacji - Model procesu komunikacji. W modelu społecznego komunikowania się wyróżniamy: nadawcę ? komunikat- odbiorcę. Nadawcą jest oczywiście osoba, która zapoczątkowuje proces komunikowania się, posiada informacje oraz chęć, potrzebę lub cel aby tę informację przekazać. Nadawca może przekształcić informację i wtedy mówimy o jej kodowaniu. Komunikat to fizyczna forma zakodowanej informacji, którą odbieramy za pomocą zmysłów. Odbiorca to oczywiście osoba, której zmysły odbierają komunikat przekazywany przez nadawcę. Odbiorca wykonuje czynność dekodowania, czyli interpretuje komunikat i przekłada go na przydatną informację.

3. Podział komunikacji - Ze względu na sposób przekazywania wiadomości możemy mówić o: komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz symbolicznej. Komunikacja werbalna to oczywiście słowna, polegająca na wymianie informacji w trakcie takich czynności jak mówienie, pisanie, czytanie czy słuchanie. Sprawność komunikowania za pomocą formy werbalnej uzależniona jest od spełnienia wymagań dotyczących osoby odbiorcy. Będzie to na przykład wiek, płeć czy wykształcenie odbiorcy. Komunikat powinien być bowiem sformułowany w sposób czytelny dla danego odbiorcy. Jeśli mówimy o niewerbalnych aktach komunikowania to jest ich mnóstwo, spośród ważniejszych możemy wyróżnić np. gestykulację czy mimikę twarzy. U podstaw komunikacji symbolicznej znajduje się natomiast koncepcja człowieka jako istoty, która potrafi tworzyć symbole i posługiwać się nimi. Zdolność tą wykorzystują ludzie do przekazywania sobie informacji za pomocą rozpoznawalnych symboli. Interakcja symboliczna jest ciągłym procesem odczytywania zamiarów i wzajemnego dopasowania się jej uczestników. W trakcie interakcji wykorzystywane są dotychczasowe znaczenia przypisywane już istniejącym symbolom, jak również powstają nowe symbole i znaczenia rozpoznawalnych bodźców ? symboli np. symbol złotego rogu w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego.

4. Mowa ciała, parajęzyk i asertywność - Mowa ciała, parajęzyk to rodzaje komunikacji niewerbalnej. Niewerbalne akty służące komunikowaniu się mogą wzmacniać , osłabiać lub zaprzeczać przekazom werbalnym. Do najważniejszych z nich należy gestykulacja (któż z nas nie wie co oznacza wymowne pokazanie palca środkowego, czy przeczące ruchy głową), mimika ? wyraz twarzy jest najważniejszą linią przesyłania sygnałów o stanach emocjonalnych, poczynając od tak wyraźnych jak uśmiech, a kończąc na subtelnych jak zaskoczenie, dotyk i kontakt fizyczny. Odgrywa on dużą rolę w budowaniu wrażenia bliskości lub dystansu, chociażby za pomocą spojrzenia ? kontakt wzrokowy często poprzedza bezpośredni, a odwracanie wzroku to sygnał uników psychicznych. Także pozycja ciała wyraża napięcie lub rozluźnienie. Wygląd zewnętrzny oraz ubiór może sygnalizować np. przywiązywanie wagi do oficjalnego spotkania. Następną grupę stanowią dźwięki paralingwistyczne (parajęzykowe) stanowiące szeroką gamę znaków komunikacyjnych i sposobów ekspresji uczuć. Chodzi tutaj o takie wokalizacje jak śmiech, płacz, ziewanie, mruczenie, mlaskanie, posapywanie czy westchnienia. Są to znaki krótkotrwałe, ale ważne w procesie komunikacji. Równie ważna jest jakość wypowiedzi związana z intonacją głosu, bo można mówić łagodnie, dynamicznie czy nerwowo. Czasami sposób mówienia jest dla rozmówcy ważniejszy niż treści przekazywane werbalnie. Poza powyższymi ważne są również w procesie komunikacji elementy środowiska, w którym ma miejsce komunikacja np. czy jest to gabinet, jakie jest jego umeblowanie, czy rozmówcom przeszkadza hałas lub oświetlenie. Warto wspomnieć również o zachowaniu dystansu komunikacyjnego nazywanego w komunikacji niewerbalnej strefami dystansu proksemicznymi, czyli proksemiką. Proksemika bada zależności przestrzenne pomiędzy minimum dwiema osobami, które się komunikują. Chodzi tutaj o nic innego jak odległość między ciałami osób w czasie komunikowania się. Aby osoby czuły się przyjemnie i komfortowo muszą zostać zachowane odpowiednie odległości pomiędzy ich ciałami. W strefie intymnej dotyczącej wyłącznie osób najbliższych odległość to określana jest na 15 centymetrów, w strefie osobistej np. podczas przyjęcia odległość ta to 45-120 cm. Dalsze strefy wymagają już większego dystansu przestrzennego, ale w następnej strefie społecznej nie zawsze udaje się go zachować np. stojąc w kolejce czy jadąc autobusem. Ostatnia strefa dotyczy wystąpień publicznych i tutaj uważa się że optymalna odległość pomiędzy nadawcą, a publicznością powinna wynosić 3,6 metra. Przy temacie dotyczącym sposobu przekazywania informacji napomknijmy o pojęciu asertywności. Jest to posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażenie emocji i postaw, bez zachowań agresywnych. To także umiejętność wyrażenia i przyjęcia krytyki, potrzeb i umiejętność odmawiania w sposób nieraniący innych. Jednym z najsilniejszych hamulców zachowań asertywnych jest empatia czyli zdolność odczuwania stanów psychicznych osób bądź istot, umiejętność spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość.

5. Mowa ciała, parajęzyk i asertywność - Mowa ciała, parajęzyk to rodzaje komunikacji niewerbalnej. Niewerbalne akty służące komunikowaniu się mogą wzmacniać , osłabiać lub zaprzeczać przekazom werbalnym. Do najważniejszych z nich należy gestykulacja (któż z nas nie wie co oznacza wymowne pokazanie palca środkowego, czy przeczące ruchy głową), mimika ? wyraz twarzy jest najważniejszą linią przesyłania sygnałów o stanach emocjonalnych, poczynając od tak wyraźnych jak uśmiech, a kończąc na subtelnych jak zaskoczenie, dotyk i kontakt fizyczny. Odgrywa on dużą rolę w budowaniu wrażenia bliskości lub dystansu, chociażby za pomocą spojrzenia ? kontakt wzrokowy często poprzedza bezpośredni, a odwracanie wzroku to sygnał uników psychicznych. Także pozycja ciała wyraża napięcie lub rozluźnienie. Wygląd zewnętrzny oraz ubiór może sygnalizować np. przywiązywanie wagi do oficjalnego spotkania. Następną grupę stanowią dźwięki paralingwistyczne (parajęzykowe) stanowiące szeroką gamę znaków komunikacyjnych i sposobów ekspresji uczuć. Chodzi tutaj o takie wokalizacje jak śmiech, płacz, ziewanie, mruczenie, mlaskanie, posapywanie czy westchnienia. Są to znaki krótkotrwałe, ale ważne w procesie komunikacji. Równie ważna jest jakość wypowiedzi związana z intonacją głosu, bo można mówić łagodnie, dynamicznie czy nerwowo. Czasami sposób mówienia jest dla rozmówcy ważniejszy niż treści przekazywane werbalnie. Poza powyższymi ważne są również w procesie komunikacji elementy środowiska, w którym ma miejsce komunikacja np. czy jest to gabinet, jakie jest jego umeblowanie, czy rozmówcom przeszkadza hałas lub oświetlenie. Warto wspomnieć również o zachowaniu dystansu komunikacyjnego nazywanego w komunikacji niewerbalnej strefami dystansu proksemicznymi, czyli proksemiką. Proksemika bada zależności przestrzenne pomiędzy minimum dwiema osobami, które się komunikują. Chodzi tutaj o nic innego jak odległość między ciałami osób w czasie komunikowania się. Aby osoby czuły się przyjemnie i komfortowo muszą zostać zachowane odpowiednie odległości pomiędzy ich ciałami. W strefie intymnej dotyczącej wyłącznie osób najbliższych odległość to określana jest na 15 centymetrów, w strefie osobistej np. podczas przyjęcia odległość ta to 45-120 cm. Dalsze strefy wymagają już większego dystansu przestrzennego, ale w następnej strefie społecznej nie zawsze udaje się go zachować np. stojąc w kolejce czy jadąc autobusem. Ostatnia strefa dotyczy wystąpień publicznych i tutaj uważa się że optymalna odległość pomiędzy nadawcą, a publicznością powinna wynosić 3,6 metra. Przy temacie dotyczącym sposobu przekazywania informacji napomknijmy o pojęciu asertywności. Jest to posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażenie emocji i postaw, bez zachowań agresywnych. To także umiejętność wyrażenia i przyjęcia krytyki, potrzeb i umiejętność odmawiania w sposób nieraniący innych. Jednym z najsilniejszych hamulców zachowań asertywnych jest empatia czyli zdolność odczuwania stanów psychicznych osób bądź istot, umiejętność spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość.

6. Mowa ciała, parajęzyk i asertywność - Mowa ciała, parajęzyk to rodzaje komunikacji niewerbalnej. Niewerbalne akty służące komunikowaniu się mogą wzmacniać , osłabiać lub zaprzeczać przekazom werbalnym. Do najważniejszych z nich należy gestykulacja (któż z nas nie wie co oznacza wymowne pokazanie palca środkowego, czy przeczące ruchy głową), mimika ? wyraz twarzy jest najważniejszą linią przesyłania sygnałów o stanach emocjonalnych, poczynając od tak wyraźnych jak uśmiech, a kończąc na subtelnych jak zaskoczenie, dotyk i kontakt fizyczny. Odgrywa on dużą rolę w budowaniu wrażenia bliskości lub dystansu, chociażby za pomocą spojrzenia ? kontakt wzrokowy często poprzedza bezpośredni, a odwracanie wzroku to sygnał uników psychicznych. Także pozycja ciała wyraża napięcie lub rozluźnienie. Wygląd zewnętrzny oraz ubiór może sygnalizować np. przywiązywanie wagi do oficjalnego spotkania. Następną grupę stanowią dźwięki paralingwistyczne (parajęzykowe) stanowiące szeroką gamę znaków komunikacyjnych i sposobów ekspresji uczuć. Chodzi tutaj o takie wokalizacje jak śmiech, płacz, ziewanie, mruczenie, mlaskanie, posapywanie czy westchnienia. Są to znaki krótkotrwałe, ale ważne w procesie komunikacji. Równie ważna jest jakość wypowiedzi związana z intonacją głosu, bo można mówić łagodnie, dynamicznie czy nerwowo. Czasami sposób mówienia jest dla rozmówcy ważniejszy niż treści przekazywane werbalnie. Poza powyższymi ważne są również w procesie komunikacji elementy środowiska, w którym ma miejsce komunikacja np. czy jest to gabinet, jakie jest jego umeblowanie, czy rozmówcom przeszkadza hałas lub oświetlenie. Warto wspomnieć również o zachowaniu dystansu komunikacyjnego nazywanego w komunikacji niewerbalnej strefami dystansu proksemicznymi, czyli proksemiką. Proksemika bada zależności przestrzenne pomiędzy minimum dwiema osobami, które się komunikują. Chodzi tutaj o nic innego jak odległość między ciałami osób w czasie komunikowania się. Aby osoby czuły się przyjemnie i komfortowo muszą zostać zachowane odpowiednie odległości pomiędzy ich ciałami. W strefie intymnej dotyczącej wyłącznie osób najbliższych odległość to określana jest na 15 centymetrów, w strefie osobistej np. podczas przyjęcia odległość ta to 45-120 cm. Dalsze strefy wymagają już większego dystansu przestrzennego, ale w następnej strefie społecznej nie zawsze udaje się go zachować np. stojąc w kolejce czy jadąc autobusem. Ostatnia strefa dotyczy wystąpień publicznych i tutaj uważa się że optymalna odległość pomiędzy nadawcą, a publicznością powinna wynosić 3,6 metra. Przy temacie dotyczącym sposobu przekazywania informacji napomknijmy o pojęciu asertywności. Jest to posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażenie emocji i postaw, bez zachowań agresywnych. To także umiejętność wyrażenia i przyjęcia krytyki, potrzeb i umiejętność odmawiania w sposób nieraniący innych. Jednym z najsilniejszych hamulców zachowań asertywnych jest empatia czyli zdolność odczuwania stanów psychicznych osób bądź istot, umiejętność spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość.

7. Typy komunikacji społecznej - Komunikację podzielić można na kilka typów: - interpersonalna - jest najczęściej spotykana bo dotyczy komunikowania się ludzi między sobą. Może mieć charakter werbalny lub niewerbalny. - masowa to komunikacja gdzie występuje masowy odbiorca, a więc dotyczy mediów i reklamy. - intrapersonalna to wewnętrzne komunikowanie się jednostki np. analizowanie korzyści, czy interakcje pomiędzy jednostką, a jej sumieniem. - międzygrupowa - komunikowanie się małych grup między sobą np. dwa kluby rowerowe ustalają plan wspólnej wycieczki. - ekstrapersonalna to komunikowanie się człowieka z maszyną np. komputerem. - instytucjonalna - dotyczy przepływu informacji do instytucji podległych np. wysyłanie sprawozdań przez szkołę do kuratorium. - komunikacja polityczna - komunikacja między władzą, a obywatelem, dotyczy kierowania społeczeństwem np, przez przekaz programów politycznych, ale i dotyczy konstytucyjnego prawa obywatela do informacji.

8. Środki masowego przekazu - Do środków masowego przekazu zalicza się radio i telewizję, filmy, książki, prasę, płyty czy kasety. Internet również należy do tego grona oraz instytucje takie jak agencje wydawnicze czy prasowe zajmujące się rozpowszechnianiem informacji. Media tradycyjne to media, w których komunikowanie odbywa się w jednym kierunku czyli od nadawcy do odbiorcy: do nich należą np. książki, radio, telewizja. Natomiast internet czy telewizja cyfrowa dają możliwość komunikacji także w przeciwną stronę i są to media interaktywne. Ciekawą koncepcją jest podział mediów na takie, które narzucają odbiorcy jednoznaczną interpretację informacji gdyż przekazują informacje, które są w swoim wyrazie jednoznaczne. Są to tzw. media gorące do których należą: radio czy prasa. Natomiast takie media jak telewizja, dzięki przekazowi wielokanałowemu (obraz, dźwięk) pozostawiają odbiorcy pewną swobodę interpretacji odbieranych informacji - media zimne.

9. Epoka Gutenberga - Niemiecki rzemieślnik Jan Gutenberg jest twórcą pierwszej przemysłowej metody druku, gdyż wynalazł on ruchomą czcionkę. Wynalazek, którego datę poczytuje się na rok 1450 spowodował proces komunikowania się za pomocą mediów masowych. Pierwszy etap rozwoju procesu zmasowania kultury przez upowszechnienie książek i prasy nazywany jest "epoką Gutenberga".

10. Funkcje mass mediów - Współczesne środki masowego przekazu spełniają m.in. takie funkcje jak: - informacyjna - przekaz informacji to funkcja najważniejsza do której wypełnienia wykorzystywane są najnowsze osiągnięcia techniki. - opiniotwórcza - przekazywanie odbiorcom informacji niemal zawsze związane jest z kształtowaniem ich opinii. Nawet gdy nadawca nie opatruje informacji swoim komentarzem, sposób jej przedstawienia, wyeksponowanie pewnych elementów i zmniejszenie wagi innych, może spowodować, że waga podniesionego problemu u odbiorcy wzrasta lub się obniża. Dlatego media mogą stać się narzędziem propagandy. - kontrolna - polega na tym, że współcześnie media są również nieformalną instytucją kontroli społecznej. Mogą oceniać postępowanie jednostek, organizacji, stać się powodem wszczęcia postępowań karnych i odwołań ze stanowisk bohaterów ujawnianych afer. - media jako czwarta władza - media są władzą tylko w sensie potocznym, a nie formalnym. Mają bowiem duży wpływ na przebieg wydarzeń na scenie politycznej. Żeby funkcja ta była realizowana właściwie, media muszą być niezależne, bo w przeciwnym razie może pojawiać się manipulacja opinią publiczną. - upowszechnianie kultury - np. przez teatr telewizji, transmisję z koncertów. - rekreacyjna i edukacyjna - polega na dostarczaniu rozrywki (głównie media komercyjne) oraz materiałów edukacyjnych (głównie media publiczne) np. poprzez filmy popularnonaukowe.

11. Teoria Marshalla McLuhana - Kanadyjski teoretyk komunikacji, Marshall McLuhan stworzył koncepcję w której przyjął istnienie mediów gorących i zimnych. Media gorące to te, które zapewniają odbiorcy niski poziom uczestnictwa w komunikowaniu, poprzez bogate wyposażenie go w dane za pomocą jednego zmysłu np. fotografia czy film w pełni określa dane przekazywane odbiorcy wzroku, a radio odbiorcy słuchu. Media takie przedłużają zmysł odbiorcy wysoką rozdzielczością przekazu. Media te wytwarzają u odbiorcy stan silnego nasycenia danymi. Do mediów zimnych zaliczył natomiast np. telefon, mowę czy telewizję. Przekaz tymi środkami charakteryzuje się bowiem niską rozdzielczością, którą odbiorca musi sam uzupełnić. Prócz tego, Marshall McLuhan zyskał rozgłos w latach 60 swoimi pracami i wypowiedziami. Twierdził, że media są wszystkim tym co wzmacnia cielesny organ, zmysł czy też inne funkcje. McLuhan podzielił historię na cztery okresy: 1. wiek plemienny - wioska plemienna zdominowana była przez akustykę bardziej, aniżeli przez umiejętności wizualne człowieka. Członkowie takiej wspólnoty nie umieli przyjąć postawy neutralnego obserwatora i działali emocjonalnie. 2. wiek pisma - dzięki pojawieniu się alfabetu fonetycznego człowiek uzależnił się od doznań wzrokowych i dało to początek ery wizualnej. 3. wiek druku - dzięki pismu stało się możliwe opuszczenie plemienia bez utraty źródeł informacji. 4. wiek elektroniki to okres gdy media elektroniczne doprowadzą do ponownych podziałów plemiennych. Stajemy się członkami globalnej wioski , która znosi podziały na zamknięte systemy ludzkie. Nie liczy się treść przekazu, a jedynie forma czy rodzaj przekazu, albowiem "sam środek przekazu jest przekazem". Na odbiorcę większy wpływ wywiera charakter środka komunikacji niż sama informacja przekazywana za pomocą tego środka.

12. Teoria Marshalla McLuhana - Kanadyjski teoretyk komunikacji, Marshall McLuhan stworzył koncepcję w której przyjął istnienie mediów gorących i zimnych. Media gorące to te, które zapewniają odbiorcy niski poziom uczestnictwa w komunikowaniu, poprzez bogate wyposażenie go w dane za pomocą jednego zmysłu np. fotografia czy film w pełni określa dane przekazywane odbiorcy wzroku, a radio odbiorcy słuchu. Media takie przedłużają zmysł odbiorcy wysoką rozdzielczością przekazu. Media te wytwarzają u odbiorcy stan silnego nasycenia danymi. Do mediów zimnych zaliczył natomiast np. telefon, mowę czy telewizję. Przekaz tymi środkami charakteryzuje się bowiem niską rozdzielczością, którą odbiorca musi sam uzupełnić. Prócz tego, Marshall McLuhan zyskał rozgłos w latach 60 swoimi pracami i wypowiedziami. Twierdził, że media są wszystkim tym co wzmacnia cielesny organ, zmysł czy też inne funkcje. McLuhan podzielił historię na cztery okresy: 1. wiek plemienny - wioska plemienna zdominowana była przez akustykę bardziej, aniżeli przez umiejętności wizualne człowieka. Członkowie takiej wspólnoty nie umieli przyjąć postawy neutralnego obserwatora i działali emocjonalnie. 2. wiek pisma - dzięki pojawieniu się alfabetu fonetycznego człowiek uzależnił się od doznań wzrokowych i dało to początek ery wizualnej. 3. wiek druku - dzięki pismu stało się możliwe opuszczenie plemienia bez utraty źródeł informacji. 4. wiek elektroniki to okres gdy media elektroniczne doprowadzą do ponownych podziałów plemiennych. Stajemy się członkami globalnej wioski , która znosi podziały na zamknięte systemy ludzkie. Nie liczy się treść przekazu, a jedynie forma czy rodzaj przekazu, albowiem "sam środek przekazu jest przekazem". Na odbiorcę większy wpływ wywiera charakter środka komunikacji niż sama informacja przekazywana za pomocą tego środka.

13. Teoria Marshalla McLuhana - Kanadyjski teoretyk komunikacji, Marshall McLuhan stworzył koncepcję w której przyjął istnienie mediów gorących i zimnych. Media gorące to te, które zapewniają odbiorcy niski poziom uczestnictwa w komunikowaniu, poprzez bogate wyposażenie go w dane za pomocą jednego zmysłu np. fotografia czy film w pełni określa dane przekazywane odbiorcy wzroku, a radio odbiorcy słuchu. Media takie przedłużają zmysł odbiorcy wysoką rozdzielczością przekazu. Media te wytwarzają u odbiorcy stan silnego nasycenia danymi. Do mediów zimnych zaliczył natomiast np. telefon, mowę czy telewizję. Przekaz tymi środkami charakteryzuje się bowiem niską rozdzielczością, którą odbiorca musi sam uzupełnić. Prócz tego, Marshall McLuhan zyskał rozgłos w latach 60 swoimi pracami i wypowiedziami. Twierdził, że media są wszystkim tym co wzmacnia cielesny organ, zmysł czy też inne funkcje. McLuhan podzielił historię na cztery okresy: 1. wiek plemienny - wioska plemienna zdominowana była przez akustykę bardziej, aniżeli przez umiejętności wizualne człowieka. Członkowie takiej wspólnoty nie umieli przyjąć postawy neutralnego obserwatora i działali emocjonalnie. 2. wiek pisma - dzięki pojawieniu się alfabetu fonetycznego człowiek uzależnił się od doznań wzrokowych i dało to początek ery wizualnej. 3. wiek druku - dzięki pismu stało się możliwe opuszczenie plemienia bez utraty źródeł informacji. 4. wiek elektroniki to okres gdy media elektroniczne doprowadzą do ponownych podziałów plemiennych. Stajemy się członkami globalnej wioski , która znosi podziały na zamknięte systemy ludzkie. Nie liczy się treść przekazu, a jedynie forma czy rodzaj przekazu, albowiem "sam środek przekazu jest przekazem". Na odbiorcę większy wpływ wywiera charakter środka komunikacji niż sama informacja przekazywana za pomocą tego środka.

14. Teoria Marshalla McLuhana - Kanadyjski teoretyk komunikacji, Marshall McLuhan stworzył koncepcję w której przyjął istnienie mediów gorących i zimnych. Media gorące to te, które zapewniają odbiorcy niski poziom uczestnictwa w komunikowaniu, poprzez bogate wyposażenie go w dane za pomocą jednego zmysłu np. fotografia czy film w pełni określa dane przekazywane odbiorcy wzroku, a radio odbiorcy słuchu. Media takie przedłużają zmysł odbiorcy wysoką rozdzielczością przekazu. Media te wytwarzają u odbiorcy stan silnego nasycenia danymi. Do mediów zimnych zaliczył natomiast np. telefon, mowę czy telewizję. Przekaz tymi środkami charakteryzuje się bowiem niską rozdzielczością, którą odbiorca musi sam uzupełnić. Prócz tego, Marshall McLuhan zyskał rozgłos w latach 60 swoimi pracami i wypowiedziami. Twierdził, że media są wszystkim tym co wzmacnia cielesny organ, zmysł czy też inne funkcje. McLuhan podzielił historię na cztery okresy: 1. wiek plemienny - wioska plemienna zdominowana była przez akustykę bardziej, aniżeli przez umiejętności wizualne człowieka. Członkowie takiej wspólnoty nie umieli przyjąć postawy neutralnego obserwatora i działali emocjonalnie. 2. wiek pisma - dzięki pojawieniu się alfabetu fonetycznego człowiek uzależnił się od doznań wzrokowych i dało to początek ery wizualnej. 3. wiek druku - dzięki pismu stało się możliwe opuszczenie plemienia bez utraty źródeł informacji. 4. wiek elektroniki to okres gdy media elektroniczne doprowadzą do ponownych podziałów plemiennych. Stajemy się członkami globalnej wioski , która znosi podziały na zamknięte systemy ludzkie. Nie liczy się treść przekazu, a jedynie forma czy rodzaj przekazu, albowiem "sam środek przekazu jest przekazem". Na odbiorcę większy wpływ wywiera charakter środka komunikacji niż sama informacja przekazywana za pomocą tego środka.

15. Teoria Marshalla McLuhana - Kanadyjski teoretyk komunikacji, Marshall McLuhan stworzył koncepcję w której przyjął istnienie mediów gorących i zimnych. Media gorące to te, które zapewniają odbiorcy niski poziom uczestnictwa w komunikowaniu, poprzez bogate wyposażenie go w dane za pomocą jednego zmysłu np. fotografia czy film w pełni określa dane przekazywane odbiorcy wzroku, a radio odbiorcy słuchu. Media takie przedłużają zmysł odbiorcy wysoką rozdzielczością przekazu. Media te wytwarzają u odbiorcy stan silnego nasycenia danymi. Do mediów zimnych zaliczył natomiast np. telefon, mowę czy telewizję. Przekaz tymi środkami charakteryzuje się bowiem niską rozdzielczością, którą odbiorca musi sam uzupełnić. Prócz tego, Marshall McLuhan zyskał rozgłos w latach 60 swoimi pracami i wypowiedziami. Twierdził, że media są wszystkim tym co wzmacnia cielesny organ, zmysł czy też inne funkcje. McLuhan podzielił historię na cztery okresy: 1. wiek plemienny - wioska plemienna zdominowana była przez akustykę bardziej, aniżeli przez umiejętności wizualne człowieka. Członkowie takiej wspólnoty nie umieli przyjąć postawy neutralnego obserwatora i działali emocjonalnie. 2. wiek pisma - dzięki pojawieniu się alfabetu fonetycznego człowiek uzależnił się od doznań wzrokowych i dało to początek ery wizualnej. 3. wiek druku - dzięki pismu stało się możliwe opuszczenie plemienia bez utraty źródeł informacji. 4. wiek elektroniki to okres gdy media elektroniczne doprowadzą do ponownych podziałów plemiennych. Stajemy się członkami globalnej wioski , która znosi podziały na zamknięte systemy ludzkie. Nie liczy się treść przekazu, a jedynie forma czy rodzaj przekazu, albowiem "sam środek przekazu jest przekazem". Na odbiorcę większy wpływ wywiera charakter środka komunikacji niż sama informacja przekazywana za pomocą tego środka.

16. Podstawy prawne funkcjonowania mediów w Polsce - Podstawy te stanowi Konstytucja RP, która zawiera zapis o wolności słowa oraz zdobywania i rozpowszechniania informacji i zawiera zasadę pluralizmu polskiego systemu medialnego. Działalność mediów elektronicznych reguluje ustawa z 29.12.1992 roku o Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji, a regulacje dotyczące funkcjonowania prasy zawarte są w ustawie z 1984 roku Prawo prasowe. Ważne dla funkcjonowania mediów ustalenia zawarte są również w Kodeksie Etyki Dziennikarskiej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Zabrania on zbierania informacji z naruszeniem prawa poza tzw. dziennikarstwem śledczym, zobowiązuje dziennikarzy do zachowania tajemnicy źródła informacji oraz nakazuje wyraźne odróżnienie informacji od opinii.

Etykiety:

Matura WOS

Podziel się!

Przeczytaj również...