W starożytności wojny były ściśle związane z obrzędami religijno – magicznymi. Przed walką składano ofiary lub odprawiano modły aby zyskać przychylność bogów i zapewnić sobie zwycięstwo bądź starano się przewidzieć wynik bitwy poprzez wróżby. Jednym z najbardziej niezwykłych i przerażających wojennych rytuałów było rzymskie devotio – oddanie własnego życia w celu sprowadzenia klęski na wrogą armię. Devotio (łac. „poświęcenie”) było szczególną odmianą ślubowania. Zwykły ślub, czyli votum, . . .

Po bitwie pod Herakleą obie strony konfliktu przeżyły „chwile zwątpienia”. Rzymianie wiedzieli, że na dłuższą metę wygrają z Pyrrusem, ale ceną tego będzie życie wielu żołnierzy i spustoszenie części Italii. Władca Epiru zaś zorientował się, że republika wystawia nowe oddziały szybciej, niż on je zwycięża, a jego własna armia kurczy się i słabnie. W tej sytuacji Rzymianie wysłali poselstwo do Tarnetu, głównie w celu wykupu jeńców, ale też wybadania możliwości zawarcia pokoju. Negocjacje Na czele . . .

Choć król Pyrrus współcześnie kojarzy się głównie ze zwycięstwami odnoszonymi zbyt wielkim kosztem, w rzeczywistości był wybitnym wodzem. Jego najazd na Italię był jednym z najgroźniejszych wyzwań rzuconych rzymskiej republice, panującej już nad dużą częścią Półwyspu Apenińskiego. Rzym i „Wielka Grecja” W pierwszej połowie III w. p.n.e. Rzymianie władali środkową Italią, a ich państwo było lokalną potęgą. Ciągłe wojny i ekspansja były czymś naturalnym – niemal co roku konsulowie prowadzili . . .

Frygią władał niegdyś król Midas, syn bogini Kybele. Nie był on złym człowiekiem, ale ponad wszystko kochał złoto i słynął z chciwości oraz pragnienia powiększenia swojego majątku.Pewnego dnia służący powiedzieli królowi, że znaleźli jakiegoś pijanego starego grubasa śpiącego w jego ogrodach. Midas kazał go przyprowadzić i zobaczył, że ta pocieszna postać to nie pierwszy lepszy miłośnik trunków, ale sam Sylen, jeden z członków orszaku boga wina i zabawy, Dionizosa. Władca przyjął go z honorami i gościł w swym . . .

Wyprawa Pyrrusa na Sycylię w 278 r. p.n.e. miała przełamać impas w wojnie z Rzymem. Władając bogatą wyspą, mógłby wystawić wielką armię i ostatecznie pokonać republikę. Król Epiru pozostawił w Tarencie część wojsk, a sam na czele około 10 000 ludzi i kilkunastu słoni wyruszył przeciw Kartagińczykom. Wywołało to oburzenie w „Wielkiej Grecji” i oskarżenia o złamanie obietnicy obrony przed Rzymianami. Zwłaszcza w Tarencie Epirotów traktowano już coraz bardziej jak okupantów, a nie wyzwolicieli. Ogromne kontrybucje wymuszane . . .

Sfinks jest obok piramid w Gizie jednym z symboli starożytnego Egiptu epoki starego państwa i zarazem częścią owego monumentalnego kompleksu spektakularnego. Który stanowi dziś jedną z najczęściej rozpoznawanych grup budowli na Ziemi. Ten największy z posągów jaki kiedykolwiek wzniesiono w starożytnym Egipcie, jest również wieloznacznym symbolem, jednym z jego cech jest owa zagadkowość, Symbol sfinksa jako zagadki dodatkowo utrwaliła w nas owa przypowieść o Edypie spotykającym go, na swej drodze. Tak więc w greckiej kulturze sfinks stał się tym . . .

Mezopotamskie pismo klinowe było najstarszym, w pełni rozwiniętym systemem pisania w dziejach całej ludzkości. Zostało ono wynalezione pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. przez Sumerów. Na samym początku miało formę tzw pisma piktograficznego w którym kolejne znaki i rysunki oznaczały przedstawiające je słowa. Około początku III tysiąclecia p.n.e. przeszło w bardziej rozwiniętą formę ideograficzną. w której poszczególne znaki oznaczały pojęcia związane z przedmiotami np: (rysunek nogi - mogł oznaczac słowa stac, iść, biec itp) Jeszcze . . .

Egipskie pismo hieroglificzne(gr. hieroglyphika grammata)pojawiło sie na początku Epoki Wczesnodynastycznej około początku III tysiąclecia p.n.e więc mniej więcej wtedy gdy powstawały uproszczone formy pisma klinowego. Jest więc ono stosunkowo młodsze. Pismo Egipskie można podzielić zasadniczo na 3 rodzaje: - pismo hieroglificzne - pismo hieratyczne - pismo demotyczne Pismo hieroglificzne składało się z około 3000 ideogramów, oraz znaków fonetycznych. Klasyczną formę tych hieroglifów piktograficznych miały najczęściej teksty oficjalne . . .

Informacje encyklopedyczne sucho i beznamiętnie przedstawiają postać tego niezwykłego człowieka: Polibiusz, a właściwie Polybios ( ur.ok. 200 – zm. ok. 118 p.n.e.), grecki historyk pochodzący z Megalopolis (Arkadia). Syn Lykortasa, stratega Związku Achajskiego. W latach 169-168 p.n.e. dowódca jazdy (hipparch) Związku, zwolennik neutralności w czasie III wojny macedońskiej (171-168 p.n.e.). Po klęsce Macedonii wzięty razem z innymi zakładnikami do Rzymu. Tam przebywał (167-150 p.n.e.) pod opieką miłośnika kultury greckiej Emiliusza . . .

Jako społeczne zjawisko prostytucja jest jednym z elementów obecnej rzeczywistości, które z jednej strony budzi niepokój, niechęć, zgorszenie, czasami nawet histerię, a z drugiej zawoalowaną ciekawość, ukryte podniecenie i pobłażliwe przyzwolenie. Psychologia postrzega prostytucję przez pryzmat jej wpływu na osobowość i seksualność człowieka zaś termin „prostytucja" wywodzi się z łacińskiego "prostitutio" oznaczającego nierząd uprawiany w celu osiągnięcia zysku. Zjawisko to istnieje we wszystkich kulturach a jego korzenie sięgają . . .