Matka: Annia Galeria Faustina (Faustyna Starsza) – urodziła się ok. roku 100 n.e. jako córka konsula Marka Aniusa Verusa i Faustyny Rupili. Między 110 i 120 n.e. została żoną Antoninusa Piusa, adopcyjnego syna i cezara (oficjalnego następcy tronu) cesarza Hadriana. Antoninus Pius i Faustyna mieli czworo własnych dzieci: córkę Faustynę zwaną dla odróżnienia Młodszą i drugą, nieznaną z imienia starszą córkę (być może adoptowaną), która była przodkiem Fabii . . .

Pod koniec II w. p.n.e. system obywatelskiej armii republiki rzymskiej zaczął zawodzić. Przede wszystkim pojawiły się problemy z rekrutacją – zmniejszyła się liczebność średniozamożnego chłopstwa stanowiącego podstawę legionów, coraz więcej było biedoty niemogącej pozwolić sobie na zakup broni. Podczas II wojny punickiej Italia została spustoszona i wielu ludzi straciło swoje gospodarstwa. Później sprzedawali ziemię za bezcen bogaczom, którzy tworzyli wielkie latyfundia oparte na pracy niewolników, coraz liczniej sprowadzanych po . . .

W 210 r. p.n.e. senat po długiej i burzliwej debacie postanowił postąpić wbrew temu, co dla Rzymian było święte – prawu i tradycji. 26-letni Publiusz Korneliusz Scypion mimo młodego wieku i faktu, że nie był konsulem został naczelnym wodzem armii wysłanej do walki z Kartagińczykami w Hiszpanii. Ocalały spod Kannów oficer wykazywał tak nieprzeciętne zdolności, a jego przemówienie zrobiło takie wrażenie na senatorach, że przystano na jego prośbę o powierzenie dowództwa. Rzymianie uznali, że lepiej nie próbować na razie walki z . . .

W 204 r. p.n.e. sytuacja Kartaginy była już bardzo ciężka. Utracono Hiszpanię, a Masynissa przeszedł na stronę Rzymian po tym jak Kartagińczycy zdradzili go, popierając jego rywala Syfaksa, którego uczynili władcą Numidii. Hannibal przebywał ciągle w Italii, ale już nie jako triumfujący zdobywca. Wódz z trudem utrzymał się na południu Półwyspu Apenińskiego, jego armia była bardzo wykrwawiona, a posiłków nie przysyłano. Rzymianie zaś dalej unikali bezpośredniego starcia z nim, prowadząc działania na innych frontach. W tym roku podjęli . . .

Divus Iulius, Boski Juliusz. Człowiek stał się bogiem za zgodą rzymskiego senatu. Czy mogło być cokolwiek bardziej niezgodnego z ideałami republiki? Zwyciężywszy w wojnie domowej Cezar praktycznie pozbawił wpływu na losy państwa senatorów oraz konsulów, których sam wyznaczył, choć powinni być wybierani. Przyznanie tytułu „dożywotniego dyktatora” („dictator perpetuus”) potrzebne mu było tylko dla zachowania pozorów prawomocności swojej nieograniczonej władzy. Sam termin „dożywotni dyktator” zawierał w sobie . . .

Gdy w 196 r. p.n.e. król Antioch III rozpoczął podboje w Tracji, przybyło do niego poselstwo z Rzymu, żądając natychmiastowego zaprzestania walk. Mało tego, butni wysłannicy republiki chcieli jeszcze aby oddał egipskim Ptolemeuszom ziemie, które wcześniej im odebrał. Dumny monarcha, potomek wielkiego Seleukosa Nikatora, władca imperium sięgającego od Morza Egejskiego do Indusu odparł, że nie mają żadnego prawa ingerować w sprawy jego królestwa. Było dla niego nie do pomyślenia przyjmować rozkazy od kogokolwiek, zwłaszcza od kraju, gdzie . . .

To, co zrobił wódz kartagiński Hannibal Barkas było dla Rzymian ogromnym zaskoczeniem. Najpierw w 218 r. p.n.e. przeszedł z całą armią przez niebosiężne Alpy, a następnie w ciągu roku pokonał wojska republiki w dwóch bitwach. Niewielu wyciągnęło właściwe wnioski z porażek nad rzeką Trebią i Jeziorem Trazymeńskim. Jednym z nielicznych, którzy zrozumieli, że Hannibal to militarny geniusz był Kwintus Fabiusz. Mianowany dyktatorem, zaczął wprowadzać w życie swój plan. Jego głównym założeniem było unikanie walnej bitwy i ograniczenie się . . .

Jak dość powszechnie wiadomo, w dniach 23 i 24 sierpnia 79 r.n.e. nastąpił najbardziej znany i niezwykle silny wybuch Wezuwiusza w którym zostały zniszczone leżące w pobliżu miasta rzymskie: Pompeje i Herkulanum. Obecnie, po ich odkopaniu przez archeologów, stanowią dla nas bezcenne źródło informacji o życiu starożytnych Rzymian. Wezuwiusz widziany z Pompejów Było to prawie dwa miesiące po objęciu panowania przez . . .

Pierwszymi istotami na świecie, według wierzeń greckich nie byli bogowie lecz tytani. Ich władca Kronos lękał się, że któreś z jego dzieci, gdy dorośnie, odbierze mu władze. Dlatego połykał żywcem każde nowo narodzone dziecko. Jednakże szóste, Zeusa matka uratowała. Zamiast jego podała Kronoswi kamień zawinięty w pieluchy. Tytan nie zauważył tego sprytnego podstępu. Zeus wychował się w jaskini w ukryciu przed ojcem. Gdy dorósł udał się do Kronosa i podał mu napój, który spowodował, że tytan wypluł pozostałych bogów. Bogowie . . .

Część III – Cesarze i ich konkurenci – walka o władzę Cezar i Idy Marcowe Cezar, dążąc do dyktatury i jedynowładztwa w Rzymie, napotkał na silny sprzeciw patrycjuszy. Zwycięskie walki w wojnie domowej z Pompejuszem pod Farsalos po przekroczeniu Rubikonu (”kości zostały rzucone”), z Ptolomeuszem XII w egipskiej Aleksandrii, z Farnakesem, samozwańczym władcą Pontu, w Azji Mniejszej, konflikty ze stacjonującym pod Rzymem X Legionem (niewystarczająco, zdaniem legionistów, wynagrodzonym za . . .