Po podbojach Aleksandra Wielkiego i rozszerzeniu się greckiego horyzontu na Wschód i Południe nadszedł nowy etap w sztuce greckiej, zwany okresem hellenistycznym (330-30 p.n.e.). Sztukę tego okresu charakteryzował orientalizm formy i bogactwo tematyki. Nabrała ona cech uniwersalnych, gdyż gromadziła zarówno składniki tradycyjnej sztuki greckiej, jak też asymilowała elementy obce, często orientalne. Nie był to jednak eklektyzm, gdyż sztuka hellenistyczna wypracowała swoiste i nowe formy wyrazu artystycznego.Po śmierci Aleksandra walki diadochów . . .

Po wojnach macedońskich i syryjskich Rzym podbił w 146 r. p.n.e. skłócone greckie państewka. W 27 r. p.n.e. Hellada stała się prowincją rzymską – Achają. Wydawało się, że nastąpił kres greckiej kultury. Jednak nawet wraz z upadkiem ptolemejskiego Egiptu, ostatniej monarchii hellenistycznej, sztuka grecka nie umarła. Mimo podboju politycznego Hellada swoją kulturą i religią zdobyła Rzym. Perystyl antycznego domu w . . .

Klęska w bitwie pod Kynoskefalaj i warunki pokoju po II wojnie macedońskiej rzuciły Macedonię na kolana i definitywnie odebrały jej dominującą pozycję w Grecji. Jednak syn pokonanego wtedy Filipa V, Perseusz (panował w latach 179 – 168 p.n.e.) dążył do odzyskania dawnego znaczenia swego kraju. Rozpoczął zmiany, które choć podobały się ludowi, uczyniły go niepopularnym wśród arystokracji, obawiającej się utraty wpływów i skupienia całej władzy w rękach monarchy. Odbudował i wzmocnił armię, pod jego rządami wzrosła liczba . . .

Jest to znana legenda z okresu powstania Rzymu, opisana m.in. przez Cycerona w jego dziele „O państwie” (De Re Publica). Cyceron pisze, że Romulus po utworzeniu Rzymu wyznaczył na terenie miasta gaj zwany asylum, w którym każdy przestępca mógł czuć się bezpieczny i nie dosięgła go tam żadna kara. Do miasta napłynęli więc licznie opryszkowie, zabójcy i złodzieje. W efekcie tego w Rzymie chronicznie brak było kobiet. Aby rozwiązać narastający problem Romulus zorganizował wspaniałą ucztę i igrzyska na które zaproszono Sabinów – . . .

Państwo rzymskie od początku swego istnienia było wojowniczo nastawione i prowadziło liczne wojny z sąsiadami. Potrzebna do tego była liczna i silna armia. W okresie królestwa składała się ona z pospolitego ruszenia obywateli uzbrojonych w taką broń, na jaką mogli sobie pozwolić i walczących bez planu, poprzez nacieranie na wroga zwartą masą. Gdy powstała republika Rzymianie stosowali już szyk falangi, a ich żołnierze byli uzbrojeni podobnie do greckich hoplitów. Do zmian przyczyniły się klęski, jakie poniesiono w czasie najazdu Celtów w 390 r. . . .

„Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem Judzkim za króla Heroda, to mędrcy ze wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest ten nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na Wschodzie i przyszliśmy oddać mu pokłon. Gdy to usłyszał król Herod, zatrwożył się a z nim cała Jerozolima. I zgromadziwszy wszystkich kapłanów i nauczycieli ludu wypytywał ich gdzie się ma Chrystus narodzić? A oni mu odrzekli: W Betlejemie Judzkim, bo tak napisał prorok: „I ty Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejszy . . .

Saturnalia były jednym z ważniejszych świąt rzymskich. Z pewnością były też najbardziej lubiane – poeta Katullus nazwał je „najlepszym z dni”. Były to uroczystości na cześć Saturna, rzymskiego boga rolnictwa, utożsamionego później z greckim Kronosem. Oddawano też wtedy cześć jego żonie Ops – bogini dostatku. Obchodzono je w grudniu. Początkowo był to jeden dzień – czternasty przed kalendami styczniowymi, czyli 19 grudnia. Po reformie kalendarza dokonanej przez Juliusza Cezara grudzień miał dwa dni więcej, a . . .

II wojna punicka sprawiła, że Kartagina przestała się liczyć w walce o dominację w basenie Morza Śródziemnego. Rzym szybko znalazł sobie kolejnego wroga – Macedonię. Zwycięska wojna umożliwiłaby zajęcie jej miejsca hegemona w Grecji. Poza tym król macedoński Filip V był sojusznikiem Hannibala. Wypowiedział wojnę republice (tzw. I wojna macedońska 215 – 205 p.n.e., nie przyniosła rozstrzygnięć) gdy ta zdawała się stać nad przepaścią po klęsce pod Kannami. Czegoś takiego Rzymianie nie zapominali... Wojna, zwana później II . . .

Kleopatra VII Filopator (69 – 30 r.p.n.e.) Była ostatnim faraonem Egiptu. Wywodziła się z dynastii Ptolomeuszy zapoczątkowanej w 323 r.p.n.e. przez generała i przyjaciela Aleksandra Macedońskiego, Ptolemeusza I Sotera (wybudował m.in. słyną bibliotekę aleksandryjską oraz latarnię morską na Faros – jeden z siedmiu cudów świata starożytnego), który po śmierci wielkiego greckiego zdobywcy, objął władzę w Egipcie. . . .

III wojna samnicka Samnici byli wojowniczym ludem ze środkowej Italii. Zajmowali się rolnictwem i hodowlą, istotną rolę odgrywały też u nich działania wojenne. Lud ten był w stanie wystawiać kilkudziesięciotysięczne armie i był właściwie równorzędnym przeciwnikiem dla Rzymu. Samnici toczyli wojny z innymi plemionami italskimi, czasem również z greckimi koloniami na południu półwyspu. Nie były to jednak systematyczne podboje, jak w przypadku Rzymian, ale rozbójnicze rajdy, mające na celu głównie zdobycie łupów nie trwałe opanowanie . . .